পৃষ্ঠা:সপ্তপৰ্ণ.djvu/৩

মোৰ
পাৰ্থিব জননী
স্বৰ্গীয়া শশী প্ৰভা দেৱীৰ পবিত্ৰ নামেৰে
এই অঞ্জলি।
“পিতৃৰপ্যধিক৷ মাত৷ গৰ্ভ-ধাৰণ-পোষণাৎ।
অতোহি ত্ৰিষু লোকেষু নাস্তি মাতৃসমো গুৰু॥”
মা!
মোৰ মুখত গীতটিৰ সুৰ শুনি তুমিও মাজে মাজে এই গীতটি
গাবলৈ লৈছিলা। হেপাহ জাগিছিল, এদিনা এই গীতৰ
কথা এইদৰে লিখি তোমাৰ আগত পঢ়ি শুনাম। তাৰ
আগতে তুমি পিতৃ দেৱতাৰ লগলৈ গুচি গলা।
যোৱাঁ, যোৱাঁ মা! মোৰ মৰমতে মোৰ জনম
ধৰি আজি কতকাল তুমি বৈধব্য ব্ৰতৰ
দাৰুণ কষ্ট সহ্য কৰিলা৷ আৰু কিমান
কৰিবা! তোমালোকৰ পুন-
ৰ্ম্মিলনৰ আনন্দই মোৰ চকু-
পানী মচি দিছে। মই
আৰু নেকান্দো৷
মা!
তুমি মোৰ ৰচনা শুনি ভাল পাইছিলা৷ তুমি আজি নাই।
মুক্ত আকাশৰ কোলাত বহি তোমাৰ নামেৰে এবাৰ
প্ৰাণ ভৰি পাঠ কৰি দিলোঁ, মোৰ বিশ্বাস
তুমি শুনিছা। সন্তানে দিয়া ধূলিৰ দৰে
তুমি মোৰ ৰচনা তোমাৰ নামেৰে
গ্ৰহণ কৰিছা। তোমাৰ নামত
এই অঞ্জলি পবিত্ৰ
হওক।
—তোমাৰ একেটি সন্তান।—