খোলাই আনন্দৰ ধাৰা বিৰিঙ্গি পৰিছে। এই আনন্দৰ মাজেদি যে তাৰ কৰ্ম্মৰ বৰণ এইটিয়েই অসমৰ বহাগী বিহুৰ বিশেষত্ব।
এদিন দুদিনকে বহাগৰ সাত বিহুৰ অন্ত পৰিব। ভাগৰত কাতৰ হৈ অসমৰ ডেকা গাভৰুৱে মুখ আমোলাই ঘৰাঘৰি খোজ দিব। খোজ যেন নচলে, “অতিকৈ চেনেহৰ বহাগৰ বিহুটি” সি আজি বছেৰেকলৈ উৰুৱাই আহিছে। অসমৰ আকাশত তাৰ উদাস সুৰৰ প্ৰাণৰ গান এটি কৰুণ হুমুনিয়াৰে ৰৈ ৰৈ ব’বলৈ ধৰিছে। “এনে হেঁপাহৰ বহাগৰ বিহুটি হাততে মলঙি গল।” বিহুৱাৰ বুকু আজি খালি হৈ গ’ল। হবইতো, যাক চালে তাৰ হৃদয় নিতৌ নতুন আনন্দেৰে পৰিপূৰ্ণ হৈ উঠে, সি চাগৈ তালৈ চোৱা নাই৷ সি চাইছিল মনৰ প্ৰবৃত্তিৰ উচটনিত খন্তেকীয়া৷ স্ফুৰ্ত্তিৰ জুতি লবলে, কেতেকী ফুলটি ছিঙ্গি আনি আলিযে পদূলিযে সুঙ্গি ফুৰিবলৈ। যালৈ চালে তাৰ স্ফুৰ্ত্তিৰ উদগণি, বেজাৰৰ হম্ হমনি, তাৰ প্ৰাপ্তিৰ আশ্বাস, প্ৰণয়ৰ নিৰাশ্বাস, তাৰ চঞ্চল মনৰ উত্তেজনা, শৰীৰৰ অৱসাদ এই সকলো বিৰোধৰ ঘোৰ এন্ধাৰৰ মাজেদি আনন্দৰ অখণ্ড আলোক জ্বলি উঠে, সি তালৈ চোৱা নাছিল, সি চাইছিল পিটনিৰ পাৰৰ যি ধন-জুই তাৰ আঙনিলৈ৷ এই অখণ্ড আনন্দৰ অসীম ধাৰাত সীমা পাতি এচমকা বাৰীৰে তাৰ কৰি লবলৈ তাৰ মনেৰে তাৰ ইন্দ্ৰিয়েৰে সি তৃপ্তি বিচাৰিছিল, সুখ বিচাৰি চাইছিল
