পৃষ্ঠা:সতীৰ তেজ.pdf/৭৮

ৰজা। — যাওক তেন্তে, শেষ চেষ্টাৰ নিমিত্তে সজ্জিত হওক। মৃত্যুৰ পূৰ্ব্ব মুহূৰ্ত্তলৈকে অস্ত্ৰত্যাগ নকৰিবলৈ সঙ্কল্প কৰক। যাওক, ৰাজপুৰী-ৰক্ষাৰ নিমিত্তে জীৱন পণ কৰি অগ্ৰসৰ হওক।
বুঢ়া। — যাওঁ। কিন্তু ফলাফলৰ বাবে মই দায়ী নহওঁ।
 ( প্ৰস্থান। )
ৰজা। — যিদিনা সিংহাসনত বহিলোঁ, সেই দিনাৰ পৰাই মৃত্যুৰ বিভীষিকা মোৰ সঙ্গিনী-দিঠকে সপোনে। আজি সিংহাসন এৰিলেও তাই মোক এৰি নিদিয়ে। হয় সিংহাসন, নহয় মৰণ, আন পথ নাই। ( অলপ ভাবি ) সিংহাসন! অদ্ভুত মহিমা তোৰ! তই মানবক দানব কৰিব পাৰ; বিশ্বাসক ঘাতকৰ খড়গত পৰিণত কৰিব পাৰ, ৰাজ মুখৰ নামত হলাহল পিয়াই দেহ-মন জৰ্জৰিত কৰিব পাৰ। তথাপিও তোক নেৰে –যেতিয়ালৈকে তই নিজে এৰা নিদিয়। ( অলপ পৰ স্থিৰ দৃষ্টিৰে চাই থাকি ) সৌৱা, মৃতকসকলৰ প্ৰেতাত্মাবোৰ লৰি আহিছে, মোক বেৰি ধৰিছে। পলাব নোৱাৰোঁ,-পলাবৰ চেষ্টা নকৰো , তেওঁলোকৰ তৰ্পণ কৰিবলৈ আজি মোৰ এক মাত্ৰ সম্বল বুকৰ শোণিত।
বুঢ়া। — স্বৰ্গদেৱ শত্ৰু পালেহি। গড় ভাঙ্গিবলৈ আৰম্ভ কৰিছে। গড়-ৰখীয়া সেনা প্ৰায় শেষ। ভেটা দিয়া অসম্ভব।