পৃষ্ঠা:সতীৰ তেজ.pdf/৭৫

ৰজা। —ভবিষ্যৎ মোক নালাগে, মোক লাগে বৰ্ত্তমান। বৰ্তমানে কৈছে –মই অসমৰ ৰজা, মোৰ প্ৰজা আৰু বিষয় বিদ্ৰোহী। হয় সিহঁতক দমন কৰি সিংহাসনৰ গৌৰব বঢ়াব লাগিব, নহলে সিংহাসনে সৈতে ধূলিৰ লগত মিলি যাব লাগিব।
বুঢ়া। —জানি-শুনি তেনে কৰাটো পতঙ্গ-বৃত্তিৰ বাহিৰে একো নহয়।
ৰজা। —যি হওক, সেয়ে মোৰ স্থিৰ সিদ্ধান্ত।
বুঢ়া। —মই তাক সমৰ্থন কৰিব নোৱাৰে। মই আকৌ স্বৰ্গদেৱক জনাওঁ, আত্মগোপনৰ বাহিৰে অন্য পথ নাই।
ৰজা। —আপোনাৰ পৰামৰ্শ মোক নালাগে। শেহলৈকে যুদ্ধ কৰিব লাগিব, এয়ে মোৰ আদেশ।
বুঢ়ী। —স্বৰ্গদেৱ! তেনে আত্মঘাতী আদেশ পালন কৰিবলৈ মই অক্ষম। জলা জুইত জাপ দিয়া বিবেচকৰ কাৰ্য্য নহয়।
ৰজা। —মই সুধিব পাৰে নে ডাঙ্গৰীয়া, এই জুই জ্বলালে কোনে? কোনে আগৰ ৰজাক হত্যা কৰি মোক পাটত বহুৱাইছিল? কোনে কুট পৰামৰ্শেৰে অত্যাচাৰৰ বীজ মন্ত্ৰ মোক দান কৰিছিল? কাৰ মন্ত্ৰণাৰ বানত সকলো সজ পৰামৰ্শ উটুৱাই দি ৰাজ্যত হাহাকাৰ লগালোঁ? আজি ৰজা হৈও প্ৰজাৰ চকুত মই হীন; আপনি ক'ব নে ই কাৰ সুবিবেচনাৰ ফল?
বুঢ়া। —মই চিৰদিন স্বৰ্গদেৱৰ অৰ্থে প্ৰাণ আগ বঢ়াই আহিছোঁ। মোৰ বিবেচনা, মোৰ ৰাজনীতি, সকলো স্বৰ্গদেৱৰ মঙ্গলৰ