পৃষ্ঠা:সতীৰ তেজ.pdf/১৪

জয়। —তেন্তে আপুনি এতিয়াই ছদ্মবেশেৰে ওলাই যাওক, তাৰ পাচত অৱস্থা বুজি ব্যৱস্থা কৰিব।
গদা। —কিন্তু মোৰ ভয় হয়, মই গ’লে যদি তোমালোকৰ ওপৰত অত্যাচাৰ কৰে! পোন দুটিৰ কিবা অমঙ্গল ঘটায়।
জয়। —সেই বাবে চিন্তা নকৰিব। মই নাৰী, নাৰীৰ ওপৰত কোনেও অত্যাচাৰ নকৰে। তদুপৰি, ৰজাৰ স্বাৰ্থ আপোনাৰ জীৱনৰ লগত, মোৰ লগত নহয়। পোনা দুটিক এতিয়াই বুঢ়ীমাকৰ লগলৈ পঠিয়াই দিম, তাত সিহঁতৰ গাত হাত দিবৰ কাৰো সাধ্য নাই।
গদা। —মোৰ আত্মা বিদ্ৰোহী হৈ উঠিছে। গদাপাণিয়ে পলৰীয়া হৈ প্ৰাণ ৰাখিব!—নহয়, নাভাবোঁ, তোমাৰ ইচ্ছাই পূৰ্ণ হওক। কিন্তু ছদ্মবেশ ধৰিম কেনেকৈ?
নেপথ্যত। — হুঁ-উঁঃ হুঁঃ! হুঁ-উঁঃ হুঁঃ! হুঁ-উঁঃ হুঁঃ!
 ( গদাপাণি আৰু জয়মতীয়ে বাহিৰলৈ চায়। এনেতে আলু, কচু জলকীয়া আদিৰ হোৰা এটা পিঠিত লৈ এটা নগাৰ প্ৰবেশ। )
নগা। —কিবা ল'ব না?
জয়। —নালাগে।
নগা। —আলু আছে, কচু আছে, জলকীয়া আছে, আদা আছে, বৰ বাল আছে।
গদ। —থাকক, নালাগে। -
 ( পূৰ্ব্ববৎ শব্দ কৰি নগা ওলাই যায় )