পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/৮৫

৭৫

শ্ৰীমদ্ভগৱদ্‌গীতা

যাক বোলে মুনি তিনি লোকে থাকে জ্ঞান।
ভূত ভবিষ্যত সি জানয় বৰ্ত্তমান॥২৮১
এনুৱা মুনিয়ো চিন্তে আত্ম-জ্ঞানে ধ্যানে।
তথাপি বেদৰ অৰ্থ স্বৰূপ নজানে॥
যদি বোলা বেদ অৰ্থ নজানয় ভেদ।
যেন আকাশৰ পুষ্প সেহিমতে বেদ॥২৮২
স্বৰূপত কহো বেদ তাতপৰ্য্য যত।
সেহিসে বেদজ্ঞে জানে মহাভাগৱত॥
ভাগৱত মত লৈয়া জানিবা সকলে।
এবে কহো কৰ্ম্ম অকৰ্ম্মক যাক বোলে॥২৮৩
আন দেৱ-দেৱী পুজি কৰে যেই কাম।
নিশ্চয়ে অকৰ্ম্ম বুলি জান তাৰ নাম॥
কিন্তু মন্দভাগী যে সকাম কৰ্ম্ম কৰে।
যেন গলে শিলা বান্ধি সাগৰত তৰে॥২৮৪
প্ৰায়শ্চিত্ত জপ তপ তীৰ্থ যজ্ঞ দান।
অকৰ্ম্মীৰ এতেক নকৰে নাহি ত্ৰাণ॥
বিকৰ্ম্মী গৰ্হিত কৰ্ম্ম কৰে গুৰুতৰ।
অকৰ্ম্মীত কৰি বিকৰ্ম্মীসে ভদ্ৰতৰ॥২৮৫
প্ৰায়শ্চিত্ত জানিবাহা বিকৰ্ম্মীক লাগি।
কৰি প্ৰায়শ্চিত্ত পাচে হোৱয় পুণ্যভাগী॥
পাচে তপ জপ যজ্ঞ তীৰ্থাদি কৰয়।
মন শুদ্ধ হৈয়া যে সৎসঙ্গ লাগ লয়॥২৮৬