এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪৮
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্গীতা
কৃষ্ণে বোলে সব্যসাচী তাৰ কহো তত্ত্ব।
যোগীৰ ইন্দ্ৰিয় বশ্য় হোৱৈ স্বভাৱত॥
জড় আতুৰৰো ইন্দ্ৰি নকৰে প্ৰকাশ।
কিন্তু তাৰ মনে কিছু আছে অভিলাষ॥ ১৪৮
চিৰকালে যোগীজন কৰৈ যোগবলে।
তভো ইন্দ্ৰি মন লৈয়া ততকাল চলে॥
যেবে মোত বুদ্ধি কৰি কৰিলা আশ্ৰয়।
তেবে তাৰ মন বশ্য আপুনি হোৱয়॥ ১৪৯
মনক নিয়ম কৰি লৈলে যেন হয়।
তাৰ দোষ কহো তাক শুনা ধনঞ্জয়॥
বিষয়ক মন-বুদ্ধি সঙ্গক কৰয়।
সঙ্গহন্তে তাত পাচে কাম উপজয়॥ ১৫০
কামত ঐশ্বৰ্য্য বাঢ়ে মদ বাঢ়ি আতি।
পৰে নসহিয়া শ্ৰীক কৰৈ ঘাত প্ৰতি॥
অন্যো অন্যে প্ৰতিঘাত বাঢ়য় বিৰোধ।
বিৰোধত হন্তে উপজয় মহাক্ৰোধ॥ ১৫১
ক্ৰোধত থাকিয়া সম্মোহেয়ো লাগ লয়।
কাৰ্য্যাকাৰ্য্যে ভাল মন্দ সবে পাসৰয়॥
শাস্ত্ৰ গুৰুমুখে উপদেশ পাইলা যত।
সন্মোহত হতে তাৰ স্মৃতি হোৱৈ হত॥ ১৫২
যেবে স্মৃতি হত ভৈলে নাহিকে চেতন।
অচেতন বৃদ্ধি হত হোৱৈ মৰা যেন॥
