এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৩৫
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্গীতা
যেন লোকে তৃণ পাইলে এৰয় অপৰ।
জীৱৰ দেহৰ জানা সেহি পটন্তৰ॥ ৭৬
পাণি পাদ কৰ্ণ আত্মাৰ নাহিকয়।
অগ্নি জল বায়ু যাক অস্ত্ৰে নকাটয়॥
যেবে মূৰ্ত্তি থাকে তান দহয় অনল।
যেবে মূৰ্ত্তি থাকে কাটে অঙ্গ যে সকল॥ ৭৭
যেন ৰস থাকে বায়ু শোষে নিৰন্তৰ।
ইন্দ্ৰিয়ে নপাৰে লৈতে মন অগোচৰ॥
অচিন্ত্য অব্যক্ত নিত্য আত্মা সনাতন।
তাক লাগি কেনে শোক কৰাহা অৰ্জ্জুন॥ ৭৮
আৰো যদি হেনয় সংশয় কৰা সখি।
দেহ সঙ্গে আত্মা মৰে উপজয় দেখি॥
সেহি হেতু শোক তুমি নকৰিবা আত।
মৰিলে অৱশ্যে পুনৰপি হোৱে জাত॥ ৭৯
উপজিলে পুনৰপি অৱশ্যে মৰয়।
এহিমতে জীৱ দেহ কতো নুগুচয়॥
স্বভাৱে দেহাৰ ধৰ্ম্ম মৰি উপজয়।
উপাধিত থাকি দেখি স্বৰূপ নোহয়॥ ৮০
যেন ঘট মধ্যে দেখি চন্দ্ৰক সাক্ষাত।
ঘট ভয়ে পুনৰপি চন্দ্ৰ নাহি তাত॥
সেহিমতে আত্মা দেহ নাছিল পূৰ্ব্বত।
উপজিল মধ্যকালে ভৈলেক ৰেকত॥ ৮১
