পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/২৭৮

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৬৮
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্‌গীতা

বেদ শাস্ত্ৰ এৰি আত্মবুদ্ধি কৰ্ম্ম কৰে।
যেন দুই চক্ষু অন্ধ দেশান্তৰে ফুৰে॥
ঘোৰ তপস্যাক কৰি দুখ পাৱে টান।
মিছা উপবাসে মৰে ক্লেশ কৰি প্ৰাণ॥১১৯৩
আত্মৰূপে শৰীৰত আছোহো সবাৰে।
মোহোক অৱজ্ঞা কৰে দুষ্ট দুৰাচাৰে॥
কাম ৰাগে মুক্ত হুয়া দগ্ধ অহঙ্কাৰ।
আসুৰী স্বভাৱ সখি জানিবা তাহাৰ ॥ ১১৯৪
তিনিগুণ আহাৰ যাহাৰ যেনমত
গুণ ইচ্ছা প্ৰতি হোৱ অন্ন ব্যঞ্জনত॥
আয়ু বল আৰোগ্য যে সত্ত্ব সুখময়।
সত্ত্বগুণে ভোজনত একে বাঢ়য়॥১১৯৫
শুনিয়োক কহো সত্ত্বগুণৰ ভোজন।
ৰস স্থিৰ যুক্ত হৈব স্নিগ্ধ হৈবে মন।
সত্ত্বগুণে যিটো অন্ন ব্যঞ্জনক খাইল।
ভুঞ্জিলে মনত তুষ্ট থাকে চিৰকাল ॥১১৯৬
ৰজোগুণ আহাৰৰ শুনা কহো তত্ত্ব।
তণ্ডুল কোৰণ্ডা হৈব অন্ন হৈব তপ্ত॥
ৰজোৰ ভোজনে হোৱে শোক বহুতৰ।
ওঠ কণ্ঠ তালু জিহ্বা পোৰয় উদৰ॥১১৯৭
খাবৰ বেলাত দুখে নেত্ৰে পৰে পানী।
আলা তিতা নিমিত্তে মুখৰ নাসে বাণী॥