এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধনত এটা সমস্যা হৈছে
২৫৯
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্গীতা
সকলো লোকত মই আত্মৰূপে স্থিত।
বধ হিংসা তথাপি আচবে নিতে নিত্য॥১১৬২
পুত্ৰ তুল্য পশু পক্ষী স্নেহতে পোষয়।
যি বেলাত কাটে তিলমাত্ৰ স্নেহ নাই।
কাটিবাৰ বেলা অতি আনন্দ কয়।
যদি আনে নষ্ট কৰে শোক আতিশয়॥১১৬৩
গৃহস্থৰ পাৰসব মাৰয় মাৰ্জাৰে।
লোকে বিড়ালক মাৰিবাক খেদি ফুৰে
বিড়ালে মাৰিয়া যদি আনে আন পক্ষী।
তবে মহা আনন্দ কয় তাক দেখি॥১১৬৪
সেহি মই একে জীৱ হেন জ্ঞান নাই।
তাকে কাটি দেৱ পূজে তাৰ মাংস খায়।
মই আত্মা মোক কাটে কেনে মহা দুষ্ট।
মোহোৰ হিংসাত কোন দেৱ হৈব তুষ্ট॥১১৬৪
যিটো দেৱ পূজয় তাহাৰ অৰ্য্যামী।
শুভাশুভ ফলদাতা সাক্ষীৰূপ স্বামী।
আৰৰ সংসাৰৰ দেখা মই নিজ বাপ।
পিতৃদ্ৰোহ তথাপি লাগয় ঘোৰপাপ।১১৬৬
পৰজীৱ বধে আপোনাৰ হিত অৰ্থে।
এতে নৰকৰ হেতু জন্ম ভৈলা ব্যাৰ্থে।
দৈৱৰ চৰক' - এ '
৩৩:২৪ ‘ব স ন পায় ১১১৬৭
