এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৫৮
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্গীতা
এহি শুনি অসন্তোষ কৰন্ত অৰ্জ্জুন।
আমাত আছয় কৃষ্ণ যত কহা গুণ॥১১৪০
অৰ্জ্জুনৰ মনক লক্ষিয়া জনাৰ্দ্দন।
আশ্বাসিয়া প্ৰিয়ভাৱে বুলিলা বচন॥
কৃষ্ণে বোলে ধনঞ্জয নকৰিবা ভয়।
দৈৱিক সম্পদ যত তোমাত আছয়॥১১৪১
কৰ্ম্ম কহো আসুৰী স্বভাৱে আছে যাৰ।
পণ্ডিত বিনয় হয় শাস্ত্ৰ সংস্কাৰ॥
পৰ প্ৰাণ মাৰি পোষে পুত্ৰ ভাৰ্য্যা ভাই।
সংসাৰৰ ক্ষয় হেতু জনম হোৱয়॥১১৪২
মনত চিন্তয় যেনমতে পাওঁ ধন।
ৰাত্ৰি দিনে হাকুল ব্যাকুল কৰে মন॥
কিছু ধন কৰিলেক অসত্য অন্যায়।
যত হোৱে মানে আৰো তৃষ্ণা বাঢ়ি যায়॥১১৪৩
আগে বলে কিছু লোকে হৈবো অধিপতি।
তাক পাই হব খোজে ৰাজ্যৰ নৃপতি॥
ৰাজ্যপদ পাইলে বাঢ়ে অহঙ্কাৰ মদ।
মদগৰ্ব্বে থাকি পাচে খোজে ইন্দ্ৰপদ॥ ১১৪৪
ইন্দ্ৰ পদ পাইলে ব্ৰহ্মপদ বাঞ্ছা কৰে।
দুষ্কৰ কৰ্ম্মক কোনে কৰিবাক পাৰে॥
ধন ঐশ্বৰ্য্যৰ হেতু ক্ষুদ্ৰ দেৱ পূজে।
অল্প বলি দিয়া বহু বিভূতিক খোজে॥১১৪৫
