পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/২৪৮

২৩৮

শ্ৰীমদ্ভগৱদ্‌গীতা

তিনিগুণ একে দুখ. সংসাৰক নেয়।
অমৃত শুকতি খাইলে সবে বিষ্ঠা হয়॥১০৫৫
যেবে আছে নৰ তিনি গুণৰ ভিতৰ।
সুখ দুখ জন্ম মৃত্যু নেৰে সংসাৰৰ॥
যদি বোলে তিনি গুণে সবাকো বান্ধয়।
ব্ৰহ্মা হবে যেনমতে সঙ্গে বন্ধ নয়॥ ১০৫৬
ব্ৰহ্মা ৰজোগুণে পৃথ্বি কৰয় প্ৰচাৰ।
তমোগুণে হৰে তাক কৰয় সংহাৰ॥
যদি হেন বুলিয়া সংশয় কৰা মনে।
গুণে থাকি দোষ নপাৱয় সিকাৰণে॥১০৫৭
স্ৰজে পালে সংহাৰয় ঈশ্বৰ আজ্ঞায়।
যদি কৰ্ম্ম কৰে তভো কৰ্ম্মে লিপ্ত হয়॥
মোৰ আজ্ঞা মানিয়ো যে গুণতে নিৰ্গুণ।
যেন জলে পদ্মপত্ৰ নিলিপয় পুন ॥১০৫৮
পাৰ্থে বোলে কথা শুনি ভৈলো আনন্দিত।
পুনৰপি কহা কাক বোলে গুণাতীত।
কিমতে চিনয় তাক কিমত আচাৰ।
কোনবা প্ৰকাৰে হোৱে সংসাৰৰ পাৰ॥১০৫৯
কৃষ্ণে বোলে অৰ্জ্জুন শুনিয়া মোৰ বাক।
স্থিতপ্ৰজ্ঞ বুলি পূৰ্ব্বে কহিলেহো যাক॥
যাৰ সৰ্ব্বস্থানে হোৱে প্ৰজ্ঞা প্ৰতিষ্ঠিত।
তাকে স্থিতপ্ৰজ্ঞ বুলি সেহি গুণাতীত॥১০৬০