আপোনাত দেখে প্ৰাণী যত চৰাচৰ।
সবাতে দেখয় আপোনাকো নিৰন্তৰ॥
যেহেন আকাশ দেখা সৰ্ব্বতে আছয়।
পঙ্কতে আকাশ আছে পঙ্কে লিপ্ত নয়॥১০০৫
সেহিমতে আত্মা দেহে আছে অৱস্থিত।
তভো কৰ্ম্মৱন্ধে নপাৱয় কদাচিত॥
যিটোজনে প্ৰাণীৰ যে জোহক আচৰে।
কাটি মাৰি আপোনাৰ প্ৰাণ তৃপ্তি কৰে॥১০০৬
মাৰিয়া নৰক ভুঞ্জে অসুৰ জন্ম পাই।
পাচে ব্যাঘ্ৰ সৰ্প হৈয়া ফুৰে মাংস খাই॥
আত্মা সাক্ষীৰূপে অকৰ্ত্তা স্বৰূপত।
যাহাৰ প্ৰকাশে হোৱৈ চৈতন্য জগত॥১০০৭
যেহেন আদিত্য প্ৰকাশক পায়া নৰ।
কৰ্ম্মতে প্ৰৱৰ্ত্তে নানা সেহি পটন্তৰ॥
জীৱন দেহাত প্ৰকাশয় সেহি ঠান।
যাহাৰ প্ৰকাশে ঈন্দ্ৰি প্ৰৱৰ্ত্তয় প্ৰাণ॥১০০৮
জীৱ এৰিলাতো দেহে কিছু চেষ্টা নাই।
ভাৰ্য্যা পুত্ৰ শব বুলি তেখনে এৰয়॥
ক্ষেত্ৰ ক্ষেত্ৰজ্ঞৰ যে প্ৰপঞ্চ যত যত।
পূৰ্ব্বাপৰে তাক মই কহিলো সমস্ত॥১০০৯
এহি জ্ঞান চক্ষু সখি ভৈলা যি জনৰ।
সেহিসে পৰম সাধু ভৈলা মোক্ষপৰ॥
পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/২৩৮
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২২৮
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্গীতা