এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২২২
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্গীতা
ভাৰ্য্যা পুত্ৰ গৃহত নুহিকে আসকতি।
ঈশ্বৰ পদাৰবিন্দে নছাৰিবে মতি॥
দেহত গেহত যে বৈৰাগ্য হৱে তাৰ।
মই সুখী দুখী এৰিবেক অহঙ্কাৰ ॥৯৭২
আন কিছু নজানয় মই মাত্ৰ সাৰ।
মোত মাত্ৰ ভক্তি কৰে এৰি ব্যভিচাৰ॥
নিৰ্জ্জন স্থানত চিন্তে মোত দিয়া মতি।
গ্ৰাম্য জন সঙ্গে কথা নুফুৰয় ৰতি॥৯৭৩
আত্মাৰ চিন্তনে শুদ্ধ কৰিলেক মন।
ব্ৰহ্মপৰ হৈয়া কৰে মোক্ষৰ অৰ্চ্চন॥
অমানিত্ব আদি কৰি কুৰিটা সাধন।
আত ব্যতিৰেক যত সকলো অজ্ঞান ॥৯৭৪
মইসে জ্ঞানৰ যে সাধন অনুভাৱে।
আত্মাক জানিবে মাত্ৰ মোক্ষ গতি পাৱে॥
যাক বুলি ব্ৰহ্ম তাৰ আদি অন্ত নাই।
বিধিমুখে এহি বেদ কহন নাযায়॥৯৭৫
নিষেধৰ মুখে ব্ৰহ্ম নিগমে কহয়।
ব্ৰহ্মৰ বিস্তৰ শক্তি স্বভাৱে এনয়॥
স্বৰূপত নিৰাকাৰ নাহিকে যে ব্যয়।
যিমতে ব্যাপিয়া আছো শুনা ধনঞ্জয়॥ ৯৭৬
হস্ত পদ শিৰ মুখ কৰ্ণ গুহ্য সাখি।
কটি পেট উৰু সৰ্ব্ব তাত আছে ঢাকি॥
