পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/২২৯

২১৯

শ্ৰীমদ্ভগৱদগীতা

প্ৰবৃত্তিক এৰি কৰ্ম্মে কৰে নিবৃত্তিক।
ঈশ্বৰে বিশ্বাস যাৰ সেহিসে পণ্ডিত॥ ৯৫৫॥
ক্ষেত্ৰ বুলি দেহক যে কহিলোহো আগ।
ক্ষেত্ৰজ্ঞৰ মৰ্ম্ম কহো শুনা মহাভাগ॥
দেহগোট জড় কিন্তু কৰ্ম্ম কহো তাৰ।
ইন্দি সমে যেনমতে হোৱয় বিকাৰ॥৯৫৬
ঈৰ্ষা দ্বেষ সুখ দুখ দেহত আছয়৷
প্ৰকৃতি পুৰুষ যোগে যেনমতে হয়॥
যেনমতে উত্তম মধ্য কতো হীন।
স্থাৱৰ জঙ্গম ৰূপে হুয়া আছে ভিন্ন॥১৫৭
ক্ষেত্ৰজ্ঞৰ ঐশ্বৰ্য্য যে অচিন্ত্য প্ৰভাৱ।
সংক্ষেপে কহিবো তাক শুনিয়ো পাণ্ডৱ॥
তাতে তুমি হেন যদি বোলা ধনঞ্জয়।
তুমি অল্প কহা তেবে বহু কোনে কয়॥৯৫৮
বশিষ্ঠাদি ঋষিগণে কহয় বিস্তাৰ।
ধ্যান ধাৰণাত যে বৈৰাগ্য পুৰুষৰ॥
নিত্য নৈমিত্তিক নানা দেৱতাৰ ভেদ।
পূজা বিধি ভাৱে বিস্তৰ কহে বেদ॥৯৫৯
ব্ৰহ্মসূত্ৰে ব্ৰহ্মক যে বুজাৱে সাক্ষাত
যদি ব্ৰহ্ম নাহি প্ৰাণী কাত হন্তে জাত॥
কাৰণ নভৈলে তাৰ কাৰ্য্য নোহে সত্য।
যেন কুম্ভকাৰ বিনে ঘট পাইবা কৈত ॥৯৬০