পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/২২০

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২১০
শ্ৰীমদ্ভগৱদ‌্গীতা

চিত্ত বুদ্ধি মন মোত নিবেদিল যাৰ।
শীঘ্ৰে পাৱৈ মোহোক বিলম্ব নাহি তাৰ॥
অভ্যাস প্ৰকাৰে মোত থিৰ কৰে মন।
জ্ঞানৰ ভক্তিৰ দুইৰো কহিলো লক্ষণ॥ ৯১২
যদি তাতে তুমি হেন বোলা মহাবল।
ইন্দ্ৰিয়ৰ মধ্যে মন আতি যে চঞ্চল॥
যত্ন কৰিলেও মন বিষয়ক যায়।
মন জিনিবাৰ কহো সুগম উপায়॥৯১৩
সৰ্ব্বদা পুৰুষে বিষয়ক নেৰে মনে।
পুনু আনিবাহা মন মোহোৰ চিন্তনে॥
মোহোৰ স্মৰণে মন কৰিব অভ্যাস।
যত্ন অভ্যাসত থাকি মন হোৱৈ বশ॥৯১৪
এমন অভ্যাস যদি কৰিবে নাপাবা।
আমাৰ প্ৰীতিৰ অৰ্থে যত্নে কৰ্ম্ম কৰা।
মোৰ গৃহ পুষ্পবাতি কৰিবা যতন।
শ্ৰদ্ধাভাৱে মোৰ গৃহ কৰিবা লেপন॥৯১৫
গৃহক সেপন্তে মৃত্তিকাৰ ৰেণু যত।
সেহ কৰ্ম্মে ভক্তি বাঢ়ে থাকে বৈকুণ্ঠত॥
একাদশী ব্ৰত সেৱা অৰ্চ্চন বন্দন।
শ্ৰদ্ধায়ে কৰিবা তাত শ্ৰৱণ কীৰ্ত্তন ॥৯১৬
এহিমতে যিটো মোৰ কৰ্ম্মক কৰয়।
মোহোৰ সদৃশ গতি পাৱে ধনঞ্জয়॥