এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১১৮
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্গীতা
বোলে পুত্ৰ ভাৰ্য্যাক কৰিবা উপকাৰ।
মৰিবাতো অতিৰেকে স্নেহ বাঢ়ে তাৰ॥ ৪৮৯
হা পুত্ৰ ভাৰ্য্যা মোৰ হৈল অনাথান।
এহি চিন্তা শোকে মূঢ়ে ত্যজয় পৰণ॥
যমদূতে বান্ধন্তে যে মহাদুখ পায়।
মৰিবাতো আগে তান মাত বোল নাই॥ ৪৯০
নিশ্চয় জানিবা মোৰ ভক্ত যিটো জন।
ব্যাধিত মৰিলে সিয়ো নছাৰে স্মৰণ॥
মোহোৰ স্মৰণ মনে মল গুচে তাৰ।
অনায়াসে যিটো সুখে তৰয় সংসাৰ॥ ৪৯১
কহয় গোবিন্দ মিশ্ৰে কৃষ্ণপদে ধৰি।
সাঙ্গে তল গৈলা গৃহ-অন্ধকূপে পৰি॥
এৰে পাদপদ্মোপৰি কৰোহো প্ৰণতি।
তোমাৰ চৰণে মোৰ নছাৰোক মতি॥ ৪৯২
তুমিশে পৰম গুৰু বান্ধৱ সকল।
তোমাত বহোক মন কৰিয়া নিশ্চল॥
কৃষ্ণেসে পৰম গুৰু জানিবাহা নৰ।
পাপ ভষ্ম হোক কৃষ্ণ ঘোষা নিৰন্তৰ॥ ৪৯৩
সংসাৰ ব্যাধিত দুখে কেনে পৰি মৰা।
মুখত ঔষধ ৰামনাম ধ্বনি কৰা॥
এহি তত্ত্ব জানি সবে এৰা আন কাম।
সংসাৰ তৰিবা যেবে বোলা ৰাম ৰাম॥ ৯৪
( সপ্তম অধ্যায় সমাপ্ত )
