পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/১২১

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১১১
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্‌গীতা

চন্দ্ৰৰ সূৰ্য্যৰ প্ৰকাশৰ ৰূপ জ্যোতি।
মইসে প্ৰকাশ ৰূপ মোহোৰ বিভূতি॥
প্ৰণৱ যিগোটা মই জানিবা বেদৰ।
মোহোৰ বিভূতি শব্দ গুণ আকাশৰ॥ ৪৫১
পুৰুষ উদ্যোগে পৃথিবীৰ গন্ধ গুণ।
বহ্নিৰ যে তেজভাগ জানিবা অৰ্জ্জুন॥
অনিষিদ্ধ ঋতুকালে আপোন ভৰ্য্যাত।
দিব্য সন্ধ্যা পৰ্ব্ব যত কৰিব বৰ্জিত॥ ৪৫২
ৰতিৰসে পুত্ত অৰ্থে কৰৈ বিন্দুত্যাগ।
সেহি বিন্দু বিভূতি মোহোৰ মহাভাগ॥
আন বীৰ্য্য অঙ্কুৰ যে নষ্ট হুয়া যায়।
মোৰ বীৰ্য্য চিৰন্তন ক্ষয় নাহি পায়॥ ৪৫৩
বানপ্ৰস্থ আশ্ৰমীৰ তপ ৰূপ মই।
বুদ্ধি মধ্যে আছো মই প্ৰজ্ঞা ৰূপ হই॥
বলৰ মধ্যত মই সাত্ত্বিক প্ৰধান।
সেহি বলে ধৰ্ম্ম মই কৰো অনুষ্ঠান॥ ৪৫৪
সত্ত্ব ৰজ তম প্ৰকৃতিৰ তিনি গুণ।
মোহোৰ বিভূতি মোত হস্তে যায় লীন॥
যদি মোত হোৱে মই প্ৰপঞ্চতো ভিন্ন।
কিন্তু জীৱ অহঙ্কাৰে হোৱে গুণাধীন॥ ৪৫৫
পাৰ্থে বোলে জগতত নাহি তুমি বিনে।
তুমিসে ঈশ্বৰ লোকে নজানয় কেনে॥