মই তাৰ প্ৰিয় সিয়ো মোৰ প্ৰিয় আতি।
স্নেহে পাশ নছাৰিয়া ফুৰো দিনে ৰাতি॥
ৰাম মোৰ ভাই আৰো পুত্ৰ ত্ৰিলোচন।
আৰো মোৰ আছয় যতেক ভ্ৰাতৃগণ॥ ৪৩০
লক্ষ্মী মোৰ ভাৰ্য্যা যাতপৰে নাহি আন।
তথাপি এসম্বো নোহে ভক্তৰ সমান॥
কাহাকো নজানে মোত পৰে আন যত।
সেহি জানা নিষ্টে মোৰ পৰম ভকত॥ ৪৩১
গুৰুবাক্যে নচলিয়া ভকতিক কৰে।
অপ্ৰয়াসে জানা সিটো সংসাৰক তৰে॥
নোৱাৰয় মায়ায়ে লাঙ্ঘবে জানা তাক।
তাৰ সঙ্গে আনক পাৰয় তৰাবাক॥ ৪৩২
যদিবা স্মৰণ কৰে মহা মহন্তক।
তেখনে প্ৰলয় হোৱে পাপৰ অন্তক॥
ভকতক যেন দয়া শুনিলা কৃষ্ণৰ।
হেন জানি ভক্তিক উদ্যোগ কৰা নৰ॥ ৪৩৩
কহে মিশ্ৰ গোবিন্দ কৃষ্ণৰ দুয়া পাৱে।
হৈব তান দাস যিটো হৰিগুণ গাৱে।
কালসৰ্পে গিলিবাক লাগি আছ নৰ।
হেন জানি ৰাম-কৃষ্ণ ঘোষ নিৰন্তৰ॥ ৪৩৪
এহি চৰণত সদা নমিয়োক মাথ।
ৰাম কৃষ্ণ বুলি তৰা কালসৰ্প হাত॥
হৃদয়ে ৰূপক চিন্তা মুখে লৈয়ো নাম।
তেবেসে তৰিবা সুখে বোলা ৰাম ৰাম॥ ৪৩৫
( ষষ্ঠ অধ্যায় সমাপ্ত )
