পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/১১১

১০১

শ্ৰীমদ্ভগৱদ্‌গীতা

যোগীয়ে কৰিব ধ্যানক কৰ্ম্ম যে আশ্ৰয়।
শ্ৰেষ্ঠ বিষয়ত যোগী নকৰে আশ্ৰয়॥
আত্মাক মন জুৰি কৰিব সন্ধান।
বায়ু নাথাকিলে দীপশিখা যেন ঠান॥ ৩৯৮
আত্মাত মনক নিয়া ৰাখিব নিশ্চলে।
বায়ু নাথাকিলে দীপশিখা যেন জ্বলে॥
জাগ্ৰত সুসুপ্তি স্বপ্ন তিনিকো এৰিলে।
চতুৰ্থ অৱস্থা ভৈলে তাক বীৰ বোলে॥ ৩৯৯
সেহি অৱস্থাক পাই মন আনন্দিত।
আত্মাত ৰময় উপৰাম হুয়া চিত্ত॥
যিটো সুখ পাৱে যোগী তিনিশোক বাহ্য।
বুদ্ধিয়ে লৈবাক পাৰে ইন্দ্ৰিয় অগ্ৰাহ্য॥ ৪০০
আত্মলাভে তুষ্ট হৈয়া যি সুখ পায়।
আতপৰে সংসাৰত আৰো সুখ নাই॥
আত্মসুখে ৰতি মন হৈয়া কৃতকৃত্য।
বহু সুখে যাক আৰো নপাৰে চালিত॥ ৪০১
সুখ দুখ দুইকো বিয়োগ কৰি পুন।
সেহিসে পৰম যোগী জানিবা অৰ্জ্জুন॥
সঙ্কল্পত হন্তে যত কাম উপজয়।
তাক এবে এৰি যোগ কৰিয়ো আশ্ৰয়॥ ৪০২
মন ইন্দ্ৰিয়ক ৰাখিবেক ধৈৰ্য্য ধৰি।
উপৰাম* হৈব তাত অল্প অল্প কৰি॥ *নিবৃত্তি, বিৰাম৷