অৰ্জ্জুনৰ মতি স্থিৰ কৰিবৰ অৰ্থে, বাসুদেৱে আকৌ আন পাকে
এইবুলি বুজনি আৰম্ভ কৰিলে, “যেনেকৈ নদ-নদীৰ পানীয়ে ভৰপূৰকৈ
চপ্চপীয়া কৰা অতল সাগৰত বৰষুণৰ পানী পৰি তাৰ আধাৰ শক্তিৰ
বিঘ্ন ঘটাব নোৱাৰে, তেনেকৈ স্থিতপ্ৰজ্ঞ নিষ্কামকামী পুৰুষত বিষয়
বাসনাদি প্ৰবিষ্ট হলে, সেইবোৰ তেওঁত অশান্তি জন্মাব নোৱাৰে; বৰঞ্চ
শাস্তি হে বিস্তাৰ কৰে; বিষয়কামী পুৰুষৰ পক্ষে ই অসম্ভৱ।” [(১)]
অৰ্জ্জুনৰ মন শান্ত আৰু আশান্বিত কৰাৰ উদ্দেশে ভগৱান শ্ৰীকৃষ্ণই অনতিপলমে আকৌ এই ব্যাখ্যা আৰম্ভ কৰিলে, “যি পুৰুষে সকলো কামনা ত্যাগ কৰি নিৰ্ম্মম, নিৰহঙ্কাৰ আৰু নিস্পৃহ হৈ সংসাৰত চলে সেই আত্মবান্ যোগী পুৰুষে হে আচল শান্তি লাভ কৰে।” [(২)]
সদৌশেহত, ভগৱান শ্ৰীকৃষ্ণই এই মন্তব্যেৰে ওপৰত ব্যাখ্যা দি অহা নিষ্কাম ধৰ্ম্মোপদেশৰ সামৰণি মাৰে-“হে পাৰ্থ। ইয়াকে ব্ৰাহ্মীস্থিতি বা ব্ৰহ্মনিষ্ঠ অৱস্থা বোলা যায়। ইয়াক লাভ কৰিলে সংসাৰ-মায়াত বিমুগ্ধ হোৱা নাযায়। অৰ্থাৎ, যি পুৰুষে ব্ৰহ্মনিষ্ঠরূপ এই স্থিতি লাভ কৰে, তেওঁত অজ্ঞানতাৰ পুনঃ অভ্যুদয়ৰ আশঙ্কা নাথাকে। আন কি অন্তিম মুহুৰ্ত্তত ক্ষন্তেকমানো এই অৱস্থাত স্থিতি কৰিব পাৰিলে ব্ৰহ্মনিৰ্ব্বাণ লাভ কৰা যায়।” [(৩)]
- ^ আপূৰ্য্যমাণমচলপ্ৰতিষ্ঠং সমুদ্ৰমাপঃ ৰ্প্ৰবিশস্তি যত্বৎ।
তদ্বৎ কামা বং প্ৰবিপস্তি সৰ্ব্বে সশাম্ভিমাপ্নোতি ন কামকামী।”
—গীতা, ২য় আধ্যা, ৭০ শ্লোক।
স্থিত্বাহস্যামভকালেহপি ব্ৰক্ষনিৰ্ব্বাণমৃচ্ছতি।”—গীতা, ২য় আধ্যা ৭২ শ্লোক
