হেৰাইয়ো হেৰোৱা নাই স্বৰ্গীয় উমেশ বৈশ্যদেৱ
ড° সৰলা ভূঞা
ক্ষেত্ৰী, কামৰূপ
ক্ষণজন্মা কুলপ্ৰদীপ স্বৰ্গীয় উমেশ বৈশ্য এগৰাকী প্ৰবাদ পুৰুষ। সু- গভীৰ সু-চিন্তান্বেষী, সদালাপী, পণ্ডিত, গৱেষক, সংগীত সাধক, সাহিত্যিক, গীতিকাৰ, প্ৰবন্ধকাৰ— এই মনীষীগৰাকীৰ জীৱনৰ আলোকপাত কৰাৰ ধৃষ্টতা আমাৰ নাই। কিন্তু ভগ্নীস্বৰূপে দাদা উমেশ বৈশ্যই আমাক দি থৈ যোৱা স্মৃতিবোৰ কাহানিও হেৰাই নাযায়। তেজোদীপ্ত মুখমণ্ডলেৰে সুন্দৰ সুঠাম চেহেৰাৰ গহীন-গম্ভীৰ, সেইগৰাকী আমাৰ ডাঙৰ দাদা (একমাত্ৰ পেহীৰ জ্যেষ্ঠপুত্ৰ), আমাৰ অভিভাৱক, শিক্ষক আৰু জীৱনৰ পথ প্ৰদৰ্শক। একালত আমাক শিকাইছিল, বুজাইছিল— জীৱন কেনেদৰে গঢ়িব লাগে। সঁচা আৰু নিকা জীৱনৰ গতি দান কৰিবলৈ আমাক সদায় প্ৰয়াস কৰিছিল। এতিয়াহে অনুভৱ কৰোঁ দাদাৰ গুণ আৰু ব্যক্তিত্বৰ যদি ধনিষ্ঠমানো অধিকাৰী হ'লোহেঁতেন! এইগৰাকী দাদাই উত্তৰসূৰীসকলক দি থৈ যোৱা নাই কি? জীৱন সংগ্ৰামত নিজেই ক্ষত-বিক্ষত শ্ৰদ্ধাৰ দাদাই সদায় চিন্তা কৰিছিল, তেওঁৰ অনুজসকলৰ জীৱনৰ পদপথ যেন মমলৰ দলিছাৰ দৰে মসৃণ হয়। অথচ আন দহগৰাকীৰ দৰে দাদাৰ জীৱনপথ একেবাৰেই নিমজ নাছিল। জীৱনৰ একা-বেঁকা কাঁইটীয়া গতিপথত সত্য, সাধনা, সৎসাহস, সৎচিন্তা অবলম্বনেৰে তেওঁ যি বৰ্ণময় জীৱন ইতিহাস ৰচনা কৰি থৈ গৈছে সেয়া পৰিবাৰ, পৰিজন, সমাজ আৰু জাতিৰ বাবে নিশ্চয়কৈয়ে পাথেয়। জীৱনৰ আদিম পুৱাৰে পৰা প্ৰতিকূল পৰিবেশ আৰু পাৰিপাৰ্শ্বিকতাৰ মাজত ডাঙৰ-দীঘল হোৱা দাদাৰ জীৱন পৰিক্ৰমা কেইবাটাও গুৰুত্বপূৰ্ণ অধ্যায়েৰে সামৰা এখনি যেন মহৎ গ্ৰন্থ। প্ৰতিটো অধ্যায় বৈচিত্ৰ্যময়। এই বৈচিত্ৰ্যতাৰ মাজত অন্তৰ্নিহিত হৈ আছে— মানুহ হোৱা আৰু গঢ়াৰ আদৰ্শ, সততা, ধৈৰ্য, সহিষ্ণুতা, একাগ্ৰতা, একনিষ্ঠতা, দায়বদ্ধতা আৰু কৰ্তব্য-পৰায়ণতাৰ নিদৰ্শন।
দাদা আছিল বহুমুখী প্ৰতিভাৰ আধাৰ। তেওঁৰ প্ৰতিভাৰাজিৰ যিকোনো
