জলসা আৰম্ভ হৈছিল।
মই লিখা গল্পবোৰৰ প্লট কিছুমান তেৱেঁই যোগাইছিল। গল্পবোৰ পঢ়ি তেওঁ আনন্দ পাইছিল আৰু নিজেও লিখিবলৈ যত্ন কৰিছিল। ‘ৰামধেনু’, ‘আৱাহন’ আদি আলোচনীৰ লগতে তেতিয়াৰ জনপ্ৰিয় গল্প, উপন্যাসবোৰ সংগ্ৰহ কৰি আনি মই পঢ়াৰ লগতে তেওঁকো পঢ়িবলৈ দিছিলোঁ। মোৰ চেষ্টা আৰু অনুপ্ৰেৰণাইহে যে তেওঁৰ সাহিত্য তৃষ্ণাৰ আদি পাঠ আছিল— সেই কথা অকপটে স্বীকাৰ কৰিবলৈ কেতিয়াও কুণ্ঠাবোধ কৰা নাছিল আৰু মোৰ প্ৰতি সদায় কৃতজ্ঞ আছিল।
নৱম শ্ৰেণীৰ পৰা আৰম্ভ হোৱা তেওঁৰ সংগীত চৰ্চাই তেওঁৰ অধ্যয়নত কিছু যে ব্যাঘাত জন্মাইছিল সেয়া অনস্বীকাৰ্য— যাৰ বাবে তেওঁ ক্লাছৰ পজিচন হেৰুৱাব লগা হৈছিল। মোৰো কিছু ক্ষতি হৈছিল। সেয়েহে আলোচনা কৰি স্কুলৰ ওচৰতে মেচ কৰি থকাৰ সিদ্ধান্ত লৈ সেইমতে দুয়ো থাকিবলৈ লৈছিলোঁ। কিন্তু পইচাপাতিৰ অভাৱত এমাহ কি দুমাহৰ পিছতে মেচ কৰি থকাৰ প্ৰচেষ্টা বিসৰ্জন দি আকৌ দুয়ো ঘৰৰ ল'ৰা ঘৰলৈ ঘূৰি আহিব লগা হ’ল। কিন্তু সেই খেয়ালী স্বভাৱৰ বাবেই যে জুনিয়ৰ-ছিনিয়ৰ ভালেমান গৰ্ডনিয়ানৰ লগত আমাৰ সুসম্পৰ্ক গঢ়ি উঠিছিল আৰু সহপাঠীসকলৰ সম্ৰান্ত অভিভাৱক বৰ্গৰ প্ৰীতিধন্য হোৱাৰ যে সুযোগ মিলিছিল সেই কথা কেতিয়াও নস্যাৎ কৰিব নোৱাৰি।
আমি নৱম শ্ৰেণীত পঢ়ি থকা সময়তে ১৯৫৭ চনত গুৱাহাটীত অনুষ্ঠিত হোৱা কংগ্ৰেছ মহাসভালৈ দুয়ো গৈছিলোঁ। আমাৰ প্ৰিয় সহপাঠী দুজনমান স্বেচ্ছাসেৱক বাহিনীৰ অন্তৰ্ভূক্ত হৈ দায়িত্বত ব্ৰতী হৈছিল। তেওঁলোকৰ সহানুভূতি আৰু ভালপোৱাৰ যহতে অধিৱেশনৰ তিনি দিন ইটো-সিটো চাই নিৰ্বিঘ্নে অতিশয় আনন্দ উৎসাহেৰে খোৱা-লোৱা, ফুৰা-চকা কৰি ঘূৰি আহিছিলোঁ। জেপত ফুটা কড়ি এটাও নথকাকৈ কি মৰ সাহসত দুই বান্ধৱে ফেঁচাৰ দৰে গৈ শেনহৈ উভতি আহিছিলো ভাবি আজিও তবধ মানো।
১৯৫৯ চনৰ মেট্ৰিক পৰীক্ষাত মই প্ৰথম বিভাগ আৰু সখাই দ্বিতীয় বিভাগ পালে। তেওঁ মেধাবী আৰু চোকা বুদ্ধিৰ ছাত্ৰ আছিল। ফলাফলে তেওঁক কিছু হতাশ কৰিলে, কিন্তু দমি নগ’ল। এইবাৰ দুয়ো নতুন উৎসাহেৰে নলবাৰী কলেজৰ বিজ্ঞান শাখাত ভৰ্তি হলোঁ।
বিজ্ঞান বিভাগটো কলেজত নতুনকৈ প্ৰৱৰ্তন কৰা হৈছিলহে মাথোন।
