বৈশ্য ছাৰৰ সোঁৱৰণত
বীণাপানি বৰ্মন
বিৰুবাৰী, গুৱাহাটী
মাননীয় স্বৰ্গীয় উমেশ বৈশ্যদেৱৰ বিষয়ে মই বিশেষ নাজানিলেও যিখিনি জানো সেইখিনিকে লিখিবলৈ কলম হাতত তুলি ল'লো। যেতিয়া মই বনভাগ শোলমাৰীত পাঠশালা স্কুলত তৃতীয় শ্ৰেণীত পঢ়ি আছিলো সেই সময়তে তেখেতক আমাৰ ঘৰত প্ৰথম লগ পাওঁ। তেতিয়া চাগৈ মোৰ বয়স হয়তো ৮/৯ বছৰমান আছিল। তেখেতে নতুন দেহৰ মৌজা মিলন হাইস্কুলত অতি কম সময়ৰ বাবে শিক্ষকতা কৰিছিল। সেই স্কুলৰে প্ৰধান শিক্ষক স্বৰ্গীয় উদ্ধৱ তালুকদাৰৰ আৰু মোৰ ককাই স্বৰ্গীয় প্ৰসন্ন ক্ষেত্ৰীৰ বন্ধুত্বৰ খাটিত মাননীয় স্বৰ্গীয় উমেশ বৈশ্যদেৱে শিক্ষকতা কৰিছিল। আমাৰ ঘৰলৈ শিক্ষকতা কৰা সময়তে আহ-যাহ কৰি থাকোতে গান-বাজনা কৰিছিল। স্কুলৰ ল'ৰা- ছোৱালীৰ মুখে মুখে শুনিবলৈ পাইছিলোঁ যে বৈশ্য ছাৰে সুন্দৰ গান গায় আৰু নাভিৰে মাত উলিয়াবও পাৰে। কথাটো মই গুৰুত্ব সহকাৰে শুনিছিলোঁ আৰু কিদৰে নাভিৰে মাত উলিয়ায় সেই কথাটোৰ প্ৰতি মই আকৰ্ষিত হৈছিলোঁ আৰু কেনেকৈনো নাভিৰে মাত ওলাই তাকে চাবলৈ চেষ্টা কৰিছিলোঁ। মাজে সময়ে মোৰ ককাইদেউহঁতে তেখেতৰ লগত ঘৰতে তবলা, হামনিয়াম লৈ গান-বাজনা আদি কৰিছিল। সৰু ল'ৰা-ছোৱালীবোৰক (অৰ্থাৎ ময়ো) গান- বাজনা কৰি থকা সময়ত কোঠাটোত সোমাবই নিদিছিল। কিন্তু আমি বেৰৰ ফাঁকেৰে চাবলৈ চেষ্টা কৰিছিলো। কিন্তু সফল নহ'লোঁ। কাৰণ দুআঙুলমান ডাঠকৈ বেৰবোৰ গোবৰ মাটিৰে লেপা আছিল। সেইবাবে বেৰত ফাঁকেই নাছিল। তথাপিও বন্ধ দুৱাৰৰ কাষতে ৰৈ ৰৈ একান্তমনে গান শুনিছিলোঁ। যা হওক বৈশ্য ছাৰে কেতিয়া স্কুল এৰিলে গমকে নাপালোঁ। নাভিৰে ওলোৱা মাতটো চোৱাৰ হেপাহকণো লাহে লাহে অস্ত আকাশত মস্ত বেলিটো ডুব যোৱা যেন হ’ল।
এনেদৰে দিনবোৰ বাগৰি গৈ গৈ এটা সময়ত মোৰ স্বামী আৰু আমাৰ
