প্ৰয়াত উমেশ চন্দ্ৰ বৈশ্য ঃ এটি ব্যতিক্ৰমী চৰিত্ৰ
নাৰায়ণ মহন্ত বালিলেছা,নলবাৰী
জয় জয়তে প্ৰয়াত উমেশ চন্দ্ৰ বৈশ্যৰ অমৰ আত্মাৰ চিৰশান্তিৰ উদ্দেশ্যে মই ভগৱানৰ ওচৰত প্ৰাৰ্থনা জনাইছো। পৃথিৱীৰ সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ গ্ৰন্থসমূহৰ অন্যতম ভগৱদ্ গীতাই কৈ গৈছে যে মানৱাত্মা অমৰ, অদাহ্য, অশোচ্য, অক্লেদ্য, স্থিৰ, সনাতন। গতিকে তেওঁৰ অমৰ আত্মাই পৰিয়ালৰ লোক সকলকো জাতিৰ, সমাজৰ উপকাৰত অহা কাম কৰিবলৈ অনুপ্ৰেৰণা যোগাওক বুলি আশা কৰিলো।
প্ৰয়াত উমেশ চন্দ্ৰ বৈশ্যৰ শিক্ষয়িত্ৰী পত্নী, উচ্চ শিক্ষিত অনুজ ভাতৃ ৰমেশ, অতুল, ৰমেন আদি প্ৰত্যেকেই স্বাৱলম্বী। গতিকে উমেশ বৈশ্যৰ স্মৃতি- চাৰণৰ বাবে পুস্তিকা আদি প্ৰকাশৰ ব্যৱস্থা যদিও বহুদিন আগতেইহ'ব লাগিছিল, পলমকৈ হলেও কৰিব খোজাত মই নিজে বৰ সুখ অনুভৱ কৰিছো। কাৰণ গুণাঃ পূজাস্থানং গুণী, নচ লিঙ্গং নচ বয়ং। তাকে নকৰাতো অকৃতজ্ঞৰ চিন।
দশম শতিকাৰ বিখ্যাত সংস্কৃত কবি ভৰ্তৃহৰিয়ে লিখিছিল—‘পৰিৱৰ্ত্তিনি সংসাৰে মৃতঃ কো বান জায়তে। স জাতো যেন জাতেন যাতি বংশঃ সমুন্নতি।
অৰ্থাৎ এই বিশাল পৰিবৰ্তনশীল সংসাৰত মানুহ জন্মি আছে আৰু মৃত্যুৰণ কৰি আছে। সেইজন লোকৰ জন্মহে সাৰ্থক, যাৰ জন্মৰ দ্বাৰা জাতিৰ, বংশৰ বা সমাজৰ উপকাৰ সাধন হয়।
শাস্ত্ৰই সদায় কয়— ‘আহাৰ নিদ্ৰা ভয় মৈথুনঞ্চ সামান্যমেতং পশুভিঃ নাৰাণা। খোৱা-বোৱা, নিদ্ৰা যোৱা, ভয় পোৱা, সতি-সন্ততি জন্ম দিয়া আদি কাৰ্যত মানুহ আৰু ইতৰ জীৱ-জন্তুৰ মাজত পাৰ্থক্য একো নাই। জীৱশ্ৰেষ্ঠ মানুহে শিক্ষা-দীক্ষা গ্ৰহণ কৰি নিজৰ বৌদ্ধিক বৃতিসমূহৰ বিকাশ সাধন কৰি যথাসম্ভৱ পৰিয়ালৰ, সমাজৰ তথা জাতিৰ উন্নতি সাধন কৰিব পাৰিলেহে তেনেলোক সকলোৰে আদৰণীয় হয় আৰু তেওঁলোক বহুতৰ অনুপ্ৰেৰণাৰ উৎস হয়।
প্ৰয়াত উমেশ চন্দ্ৰ বৈশ্য বালিলেছ গাঁৱৰ বন্তিম বৈশ্য আৰু পবিত্ৰপ্ৰিয়া
