এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
জনমিবা মাত্ৰে মোক চৰুত ভৰাই।
কেতেকী ফুলৰ তলে নিশাতে পেলাই॥২৬৫
শৃগালীৰ গৰ্ত্তে তৈতে ফুলৰ তলত।
কামুৰি গৰ্ত্তক নিয়া গৈলা ভিতৰত॥
একই বৎসৰ সিটো গৰ্ত্তত আছিলোঁ।
আচোক মাতৃক মনুষ্যক নেদেখিলোঁ॥২৬৬
শৃগালীৰ স্তন পানে বৎসৰ আছিলোঁ।
বৎস্বৰৰ অন্তৰে মাতৃক লগ পাইলোঁ॥
গৰ্ত্তৰ যে হন্তে পিতৃ আনিল খাণ্ডিয়া।
ঢোল কালি বজাইয়া আনন্দ কৰিয়া॥২৬৭
এই কথা বেহাৰৰ ৰজা শুনিলন্ত।
চাওঁ কেনে বিপ্ৰ সিটো অহিক (খ) আসন্ত॥
এতেকে চলিয়া যাওঁ নেই দূতে ধৰি।
কহিলোহো প্ৰয়োজন বুজা ভাল কৰি॥২৬৮
নাপাতা জঞ্জাল এবে তুমি বন ৰজা।
নাই কোৱা মিছা আক জানে সব প্ৰজা॥
হেন শুনি বন ৰাজে মনত গুণিলা।
মনুষ্য ৰূপত ইটো ঈশ্বৰ আসিলা॥২৬৯
মাংসলোভী শৃগালীও নাখাইলে যাহাক।
ইহাঙ্ক হিংসিলে পাপে পাইবে আমাক॥
(খ) ইয়ালৈ।
