কৰাপাট
কবিতাৰ জগতখনত প্ৰৱেশ কৰা গুণাৰাম শইকীয়া নামৰ তৰুণজনৰ কিছু সংখ্যক কবিতা ইতিমধ্যে বিভিন্ন আলোচনী-কাকতত প্ৰকাশ পাইছে। এই তৰুণ কবিগৰাকীৰ কেইবাটাও কবিতা মই আগ্ৰহেৰে পঢ়িছো। বহুবাৰ কবিতাৰ সভাতে মই লগ পাইছো তৰুণ কবিগৰাকীক।
তৰুণ কবি গুণাৰাম শইকীয়াৰ প্ৰথম কাব্য-সংকলন ‘শস্য তেজৰ অন্য ঋতু’ প্ৰকাশৰ ক্ষণত আগকথা হিচাপে কিছুকথা লিখি দিয়াৰ দায়িত্ব লৈ মই ভাবিবলৈ বাধ্য হৈছো যে আজিৰ তৰুণসকলে জীৱনৰ চৌপাশৰ বিচিত্ৰ অভিজ্ঞতা আহৰণেৰে যিখিনি কথা কবিতাৰ মাজেদি কাব্যৰসিকসকলক ক’বলৈ চেষ্টা কৰিছে সেইখিনি কথাৰ আঁৰত নিহিত হৈ আছে আমাৰ তৰুণ সমাজৰ আধুনিক মনৰ এখন নতুন জগতৰ বৰ্তমান। তদুপৰি আমাৰ সৰহখিনি তৰুণ কবিয়ে তেওঁলোকৰ কাব্য- সৃষ্টিৰ যোগেদি প্ৰকাশ কৰিবলৈ বিচাৰিছে সময় সলনিৰ জটিলতাৰ সন্মুখীন হোৱা হতাশাগ্ৰস্ত মানুহৰ অশান্ত হৃদয়ৰ বিষাদপূৰ্ণ বতৰা।
এনেকৈয়ে তৰুণ কবিগৰাকীয়ে তেওঁৰ প্ৰথম কাব্য-সংকলনখনিৰ প্ৰায় দুকুৰি কবিতাৰ মাজেদি একান্ত আন্তৰিকতাৰে আধুনিক সমাজৰ নাগৰিক সভ্যতা- সংস্কৃতিৰ ধূলি-ধূসৰিত জীৱনক আঁকোৱালি লোৱা দুৰ্দশাগ্ৰস্ত মানুহৰ প্ৰাণৰ অপূৰ্ণ তৃষ্ণাক প্ৰকাশ কৰিছে। জীৱনক গ্ৰহণ কৰাৰ দুৰ্বাৰ বাসনাৰে তৰুণ কবিগৰাকীয়ে কৈছে—
“বৰষুণৰ পৰা অনূদিত এই শব্দ
এই গান অক্ষয়িষ্ণু ৰ'দৰ নিবৰ্ণ অনুবাদ’’ (অনুবাদ)
আত্মগত অভিজ্ঞতাৰে জীৱনৰ গভীৰলৈ প্ৰৱেশ কৰাৰ হেঁপাহেৰে কবিয়ে নৈসৰ্গিক জগতৰ ওচৰত কাতৰ নিবেদন জনাইছে। আত্মপ্ৰত্যয়ৰ মনোভাবেৰে কবিগৰাকীয়ে জীৱনৰ প্ৰতিকূলতাৰ মাজতো মানুহ হিচাপে সত্য আৰু সুন্দৰৰ কাষত আত্মসমৰ্পণ কৰাৰ পথৰ সন্ধান লৈছে—
“নৈখন পাৰ হোৱাৰ ভঙ্গীৰে সাগৰত নামিম
ফুল ছিঙিম, পাত সৰাম, গছৰপৰা জিৰd জিৰ্ কৈ টুকি আনিম
চেঁচা এন্ধাৰ।” (ৰাতি)
প্ৰেমৰ আবেগ-অনুৰাগেৰে জীৱনৰ বিশালতাক সাৱটি ল’বলৈ বিচৰা তৰুণ কবিয়ে বিচৰণ কৰিছে নৈ-নিজৰা, ৰ’দ-বৰষুণ, পথাৰ-সমাৰ, নগৰ-চহৰ, গাঁও-ভূঁইৰ মাজে মাজে আৰু এইবোৰৰ ওচৰত কবিয়ে মানৱ জীৱনৰ অনাবিল
