এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
কবিতাৰ অন্তৰ্বাস
দোকমোকালিতে উটি আহে নৈখনিৰ গোপন ঢৌৰ এটা সেউজীয়া অংশ
প্ৰতিটো নতুন ঘাটতে চিনাকি হয় পক্ষীবোৰে,
মাছবোৰে জাউৰিয়ে জাউৰিয়ে সেউজীয়াত বুৰ যায়
আৰু ধৰি আনে পিয়াপি দি ফুৰা শীতৰ ঠেৰেঙা ছন্দ।
শামুকবোৰে পিন্ধি আহে ঢৌৰ অন্তৰ্বাস
পক্ষীৰ ঠোঁটত লাগি আহে পানীৰ জোন, প্ৰতিটো শংখই
আঁকি আনে শিলৰ নমুনা
এনেকৈয়ে গোন্ধায় দোকমোকালিৰ প্ৰতিখন শান্ত সমাহিত নৈ
পালতৰা নাওৰ ছোৱালীবোৰ গোন্ধায়
প্ৰতিছাটি বতাহ একোটা গানৰ দৰে বৈ আহে
জাহাজৰ নৃত্যৰ পাছে পাছে
সন্ধিয়া হলেই নৈখন অৰণ্যৰ নাভিকুণ্ডত নামে
হাবিয়নী ভাঙি বৈ আহে পাহাৰ-ৰাতিৰ একোখনি প্ৰসূতী বাগিচা।
দোকমোকালিতে নৈখন উটি আহে এন্ধাৰৰ পৰা
উটুৱাই আনে মানুহৰ তেজৰ ছাঁ
প্ৰেমৰ ঋতুত বাঢ়ি অহা মানুহৰ কলিজাৰ চেগুণ।
ৰচনাকাল : ১৯৯৬
শস্য তেজৰ অন্য ঋতু/২৭
