মেনৰত ৰূম এটা বুক কৰি থোৱা আছিল। অৰণ্যা আৰু মই। মোৰ অসুস্থতাত তাই বাৰে বাৰে মোৰ কপালত হাত দিয়েহি। মৰমৰ এধানমান বুকু পমি যোৱা কোমল পৰশ। তাকৰীয়া সময়, মিটিংখনৰ প্ৰয়োজনীয়তা আৰু মোৰ বাঢ়ি অহা যন্ত্ৰণাৰ প্ৰতি লক্ষ্য ৰাখি হোটেল বয়জনক বিষনাশক ঔষধ এটাৰ নাম লিখি আনিবলৈ দিলোঁ। সাংঘাটিক পেটৰ বিষত উঠিব বিচাৰিলেও বাৰে বাৰে পৰি যাওঁ। যিমান মানসিক শক্তিৰ অধিকাৰী হ’লেও শাৰীৰিক অসুস্থতাই কোঙা কৰি আনে কেতিয়াবা। চকুপানী ওলাই আহে। অৰণ্যাৰ ভৱিষ্যতক লৈ শংকিত হৈ পৰোঁ। মই জানো, মোৰ কষ্টৰ সামান্যতম উমান পালেই ইকবাল দৌৰি আহিব নতুবা সহস্ৰজনে উবুৰি খাই পৰিবহি। কিন্তু সেয়া মোৰ স্বভাৱবিৰুদ্ধ। মোৰ ব্যক্তিগত কথাত কাকোৱে আমনি কৰিবলৈ মন নাযায়। নিজে নিজক চম্ভালিব নোৱাৰিলেও অৰণ্যাৰ প্ৰতি থকা দায়িত্ববোধে মোক জীয়াই তোলে বাৰে বাৰে। কৰ্মৰে জীয়াই থাকিব বিচাৰোঁ মই, বয়সৰ হিচাপত নহয়। কিন্তু অৰণ্যাৰ কি হ’ব? ইয়াৰ পৰা গৈয়ে এইমচ্ত দেখুৱাম ভালদৰে। অৰণ্যাৰ বাবেই, মাথোঁ তাইৰ বাবেই।
আয়োজক সমিতিয়ে পঠিয়াই দিয়া গাড়ীখনেৰে খাৰঘূলিলৈ বুলি ওলালোঁ। লগত অৰণ্যা। ডনবস্ক’ ইনষ্টিটিউটৰ মনোমোহা পৰিবেশে মোক বাৰুকৈয়ে টানিছে। মোৰ নিজৰ ঠাই, মোৰ মাতৃভূমিৰ শোভাৰে মোহিতা মই। পঞ্চমটো ফ্লোৰৰ শৰাইঘাট হলৰ পৰা ওলাই আহি বেলকনিত থিয় হৈ ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ বিশালতা চাই আছিলোঁ বহুত পৰ। অৰণ্যাক ছাত্ৰ-ছাত্ৰী দুজনমানে লগত লৈ ঘূৰি ফুৰিছে।
ভাবৰ বুৰবুৰণিবোৰ কলমলৈ অনাৰ সপোন দেখি থকাৰ সময়তে তেনেই কাষৰ পৰা কোনোবা এজনে লাহেকৈ কলে, ‘ইমান সৰল অংক এটাৰ ইমান জটিল উত্তৰ পাম বুলি ভবা নাছিলো ছায়া।’
চক্ খাই উঠিলোঁ। কোনে ক’লে? কি সৰল অংক? কি জটিল উত্তৰ? কাকোৱে নেদেখিলোঁ। কেইজনমান মানুহ লিফটত সোমাল। তাৰে কোনোবা হ’ব নেকি? নে মনৰ ভ্ৰম?
শাৰীৰিক অসুস্থতা আৰু গধুৰ মন এটাৰে ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ পৰা বিদায় দি অৰণ্যাক লগত লৈ গাড়ীত বহিলোঁহি। বিষ-যন্ত্ৰণাত কোঙা হৈ পৰি ৰোৱা আগৰাতিটোলৈ মনত পৰিল। পেইনকিলাৰ এটাই দমাই থোৱা বিষটো আকৌ উকাব নেকি বাৰু? পেইনকিলাৰ বুলি কওঁতেই ইকবাললৈ মনত পৰিল। ইকবালে কৈছিল—মোৰ কথাবোৰে আপোনাৰ মনটো শান্ত নকৰে নে? মোৰ সংগই আপোনাৰ বুকুৰ বিষ উপশম কৰিব নোৱাৰিবনে?
মই কৈছিলো—‘পাৰিব। নিশ্চয় পাৰিব। কিন্তু ই পেইনবিলাকৰ দৰেহে কাম কৰিব। এন্টিবায়টিকৰ দৰে পুলিয়ে পোখাই উঘালিব নোৱাৰিব ইকবাল।’
মনৰ এই বিষটো দুদিনমানৰ পৰা সঘনাই অনুভৱ কৰিবলৈ লৈছোঁ। ইফালে ঘূৰিছোঁ, সিফালে ঘূৰিছোঁ। বন্ধ পালেই সমুদ্ৰ তীৰ অথবা হিমালয়ৰ উচ্চতালৈ ঢাপলি মেলিছোঁ। তথাপি কেতিয়াও শান্ত নহয় মোৰ অশান্ত মন।
নিয়ৰ আহি থাকে মাজে মাজে। মৰমলগা অমায়িক ল’ৰাটোক বিশেষ দৃষ্টিৰে চাবলগীয়া হোৱা নাছিল কেইদিনমানৰ আগলৈকে। মাতৃহীনা বুলি মৰমৰ এচকুত সহানুভূতি এটাই জন্ম লওঁতেই পিতৃৰ ৰূপত ধৰা দিলাহি তুমি। বুকুৰ বিষ বাঢ়িল। চকুলৈ বাগৰি নহা বুকুৰ বিষ। মনটো যিমান সঞ্জাত কৰিলেও বান্ধোন ছিঙি ওলাই অহাৰ প্ৰয়াস জাগে মাজে মাজে। কিমান দিনৰনো কথা তোমাৰ পৰা আঁতৰি অহাৰ? অৰণ্যা এতিয়া চাৰে পাঁচ বছৰীয়া। ডিব্ৰুগড়ৰ পৰা ওলাই অহা পাঁচ বছৰ হ’ল। এই পাঁচ বছৰত মই নিজৰ কাৰণে এক মিনিট সময় খৰছ কৰা নাই নৈঋত। হা...? কি কৈছা?... নিজৰ পৰা পলাই ফুৰিছোঁ বুলি কৈছা? ক’ব পাৰা তেনেকৈ। তাকে নকৈনো ক’বা কি? তোমাৰ প্ৰয়োজনত তুমি মোৰ ওচৰলৈ আহিলা, অপ্ৰয়োজনত দলিয়াই দিলা। এতিয়া আকৌ ধৰা দিলাহি। আচলতে কি জানা, তোমাৰ দৰে মানুহৰ বাবে কিছুমান অনুভৱ সৃষ্টি হ’বই নালাগিছিল।
মই জানো, অৰণ্যাৰ কথা গম পালে তুমি হয়তো মোক ক্ষমা নকৰিবা। তোমাৰ ইচ্ছাৰ বিপৰীতে লোৱা মোৰ একাকী সিদ্ধান্ত। কিন্তু মোৰ সিদ্ধান্তই তোমাক কোনো পৰিস্থিতিতে প্ৰশ্নৰ সন্মুখীন নকৰায় নৈঋত। সেই প্ৰতিশ্ৰুতি দিলোঁ তোমাক। জীৱনৰ শেষ বিন্দু টোপাল তেজ থকালৈকে মই মোৰ প্ৰতিশ্ৰুতি ভংগ নকৰোঁ নৈঋত, নিশ্চিন্ত থাকা।
সেইদিনা তুমি আহিলা। মই তোমাক নাজানিলোঁ, চিনিও নাপালোঁ। তুমি আহত। চম্ভালিব পৰা নাই নহয়?
