‘তুমি আজিহে গম পালা নেকি পাপা? আগতে দেখোন তুমিয়ে মোক তেওঁৰ কিতাপ কিনি দিছিলা।’ নিয়ৰে হাঁহি হাঁহি ক’লে।
‘হয় নেকি নিয়ৰ? মই মন কৰা নাছিলোঁ তেতিয়া। এতিয়া পিছে ক’ত থাকে নাজানো।’—মই ক’লো।
‘ইয়াতে থাকে পাপা। মই গৈছে দুবাৰমান তেওঁৰ ওচৰলৈ। যাবা নেকি তুমি? ব’লা এবাৰ গৈ আহোঁ। মাথোঁ আগতীয়াকৈ জনাব লাগিব।’—নিয়ৰ জাঁপ মাৰি উঠিল।
বুকুৰ গধুৰ শিলটুকুৰা যেন লগে লগে আঁতৰি গ’ল। ইমান সহজতে মই ক’ব বিচৰা কথাখিনি সি কৈ পেলালে।
‘হ’ব বাৰু নিয়ৰ। সময়টো ঠিক কৰি লোৱা। এবাৰ যাম বাৰু। তেওঁক মোৰ কথা কব নালাগে। তোমাৰ লগতে যাম।’
হোটেললৈ ঘূৰি আহিলোঁ। নিসংগতাই মোক সংগ দিলে। প্ৰথমবাৰৰ বাবে অকলে থাকি ইমান ভাল লাগিল। ভগৱানক খাটিলোঁ—‘কিবা এটা সমাধান দিয়া ভগৱান। মোৰ এই অস্থিৰতাৰ অন্ত পৰক।’
নিজকে প্ৰবোধ দিলোঁ—‘কাইলৈ লগ পাবি নৈঋত। এতিয়া অলপ শুই ল। যোৱা এসপ্তাহে তই বলিয়াটোৰ দৰে ঘূৰি ফুৰিছ।’
শুবলৈ চেষ্টা কৰিলোঁ। ভাগৰুৱা দেহা, তাতোকৈ ভাগৰুৱা মন।
(৪৬)
নৈঋতৰ কথাৰে....
ড্ৰয়িংৰূমৰ চোফাত মই আৰু নিয়ৰ। ইখন চোফাত ছায়া। এতিয়াও অতীব সুন্দৰী তাই। নাই, নাই... তাইৰ সুন্দৰতাৰ পাছত দৌৰি অহা নাই মই। গহীন-গম্ভীৰ পৰিবেশ আৰু শান্ত-সৌম্য ব্যক্তিত্বৰ অধিকাৰী ছায়াৰ এই ৰূপটোৰ স’তে মই একেবাৰে অপৰিচিত। নিয়ৰৰ স’তে হয়তো তাইৰ আগৰে চিনাকি। নিয়ৰে তাইৰ স’তে মোক চিনাকি কৰাই দিলে। পৰস্পৰে নমস্কাৰ জনালোঁ। উসঃ ভাগ্যৰ কি যে লীলা! নিয়ৰ আৰু ছায়াই কথা পাতিছে। গধুৰ গধুৰ কথাবোৰৰ বেষ্টনী ফালি মই যেন কৈ উঠিম—
‘ছায়া ছায়া, মই ইয়ালৈ নিয়ৰৰ দেউতাক হৈ অহা নাই, মই নৈঋত হৈ আহিছোঁ ছায়া। তুমি মোক পাহৰি গ’লা নেকি? কিয় অচিনাকিৰ দৰে আচৰণ কৰিছা? কিমান দিনৰনো কথা আছিল সেয়া, এযুগ হোৱাই নাই সেই অধ্যায়ৰ? এতিয়াও ক’ৰবাত সেই অধ্যায়টো মেলি থোৱা অৱস্থাতে পাবা, এবাৰ নিজকে চিকুটি চোৱা।’
মনৰ ছটফটনি বাঢ়ি গৈছে। ছায়া নিৰুদ্বেগ, নিৰ্বিকাৰ। নিয়ৰৰ মুখত আখৈ ফুটাদি ফুটিছে পিতৃ বন্দনা। মই কেনেকৈ তেওঁৰ ফটো দেখিয়ে ডিব্ৰুগড় ইউনিৰ্ভাছিটিত পঢ়া বুলি চিনি পালোঁ, সেই পৰ্যন্ত নিয়ৰে ক’লে। মাজতে চাহ আহিল। অৰণ্যাক ক’তোৱে নেদেখিলোঁ। ঘৰটোৰ ক’তো সাৰ-সুৰ নাই। ঠিকে কয় সকলোৱে, তাই হেনো ব্যক্তিগত জীৱনটো মানুহৰ দৃষ্টিৰ পৰা নিলগত ৰাখে। মবাইলটো বাজি উঠিল। নীৰৱতা ভংগ হোৱাৰ আশংকাত ফোনটো অফ কৰি দিলোঁ। গধুৰ মন এটাৰে উভতিলোঁ। তুমি কিয় এনে আচৰণ কৰিছা ছায়া? ক’ত গ’ল সেই নিজা নিজা গোন্ধ। সঁচাই পাহৰি গ’লা নেকি মোক ছায়া? তোমাৰ জীৱনলৈ কি এনে ধুমুহা আহিল, যাৰ বাবে মইও অচিনাকি হৈ পৰিলোঁ। চকুপানী দুধাৰী বৈ আহিল। কষ্ট দিলা মোক? চঞ্চলা-চপলা জুৰিজনীৰ সাগৰৰ দৰে উদাৰ বিশাল ৰূপে মোক কন্দুৱাইছে। মই আশা কৰিছিলোঁ, তুমি খং কৰিবা, অভিমান কৰিবা, ঠেহ পাতিবা। তাৰ বিপৰীতে তোমাৰ শান্ত ৰূপ, উদাৰ ব্যৱহাৰ। নাই, আৰু নোৱাৰি। অসহ্যকৰ।
চিগাৰেট এটা খাবলৈ মন গ’ল। নাই। চিগাৰেটটো কেতিয়াবাই এৰিলোঁ। মনত পৰেনে তোমাৰ ছায়া, মই
