এই সন্ধ্যাখন তাই মোক গুডমৰ্ণিং দিছে? তাইৰ তাত ৰাতিপুৱা হৈছেতো, তাই পাহৰিলে চাগে।
“হেল্লো গুডমৰ্নিং মেঘালী, ছায়াৰ লগত কথা পাতিলানে মেঘালী?”
‘ছায়াৰ ফোন অফ আছে। মই বহুত ট্ৰাই কৰিলোঁ। তাইৰ মাকৰ নাম্বাৰ আছে। মই ফোন কৰিম। মই আপোনাৰ কথাটো বুজিছোঁ। লং ইয়েৰ বেক, চি ৱাজ অলচ’ ইন চেম কণ্ডিচন। চি ৱাজ ইন ডীপ লভ উইথ য়ু। পাছৰ কথাখিনি মই নাজানো। অৰণ্যাৰ দেউতাক নাই বুলি আপোনাৰ মুখত শুনিলো। সম্পৰ্কবোৰ ধৰি ৰাখিব নোৱাৰিলে বৰ অপৰাধী যেন লাগে নিজকে। তাইৰ বাহ্যিকতাটো চাই মই তাই বৰ সুখত থকা বুলি ভাবিছিলোঁ। কিন্তু আজি মোৰ সচাঁই বেয়া লাগিছে। তাইৰ বিপদৰ সময়ত তাইৰ ওচৰত থকাটো অতি জৰুৰী আছিল। মই কথা পাতিম। আপোনাক জনাম।’
মেঘালীৰ পৰা দীঘলীয়া মেচেজ এটা পালোঁ। দিল্লীলৈ গৈ আহোঁ এবাৰ। নিয়ৰক লগ কৰোঁ। ছায়াৰ বিষয়ে সিও মোতকৈ বেছিকৈ জানে। সংকোচৰ সীমাডাল পাৰ হ’ব লাগিব মাথোঁ।
“দুৰ্বল মানুহে যদি
জীৱনৰ কোবাল নদী
পাৰ হয় তোমাৰে সাহত
তুমি হেৰুৱাবানো কি?”
সেয়া ভূপেন হাজৰিকাৰ গানত অৰণ্যাৰ মাত। এতিয়া মই সঁচায়ে দুৰ্বল। কোনোবাই সহায় কৰা মোক। ছায়া মোক ক্ষমা কৰা, মই বৰ স্বাৰ্থপৰ, নিজৰ প্ৰয়োজনতকৈ বেলেগ চিন্তা কৰিব নোৱাৰিলোঁ। ভীৰু, কাপুৰুষ বুলি কিমান যে গালি দিলা মোক। এতিয়াও হয়তো দিবা। তুমি কেনেকৈ ইমান শক্তিৰ অধিকাৰী হ’লা ছায়া? তুমি মানৱী নে দেৱী? তোমাক মই ভাল পাইছিলোঁ। কিন্তু এতিয়া তোমাক মই ভক্তি কৰিবলৈ লৈছোঁ। হয়তো অন্ধ ভাৱে। ভালপোৱা আৰু ভক্তি একাকাৰ হৈ গলে সেই প্ৰেম যুগমীয়া হৈ পৰে।
দিল্লীলৈ বুলি টিকেট এটা বুক কৰিলোঁ। নিয়ৰক লগ পোৱাৰ অজুহাতত ছায়াৰ ঠাইলৈ বুলি ওলালোঁ। নিয়ৰে খবৰটো শুনি ক’ব নোৱাৰা হৈ পৰিল। দেউতাকক ক’ত থ’ব ক’ত নথ’বকৈ হোটেল বুক কৰিবলৈ গ’লেই সি। মাক নোহোৱা ল’ৰাটো সূক্ষ্ম অনুভূতিসপন্ন মন এটাৰো অধিকাৰী। এই ক্ষেত্ৰত মই অলপ সফল। সি অৱশ্যে নিজকে ছায়াৰ “ডাই হাৰ্ড ফেন” বুলি কৈ মোক উদ্দেশ্যি কয়—‘পাপা তুমিও পঢ়িবাচোন এওঁৰ কিতাপ, সম্পৰ্কৰ কি মহত্ব আছে, মোক তেওঁ শিকাইছে।
হয়তো বহু কথাই শিকালে ছায়াই, যিবোৰ মই কেতিয়াও জুমি নাচালোঁ। দুৰ্বল পৰাৰ আশংকাত মই এই মনটোৰ পৰা একেবাৰে আঁতৰি আহিছিলোঁ। কষ্ট হৈছিল। কষ্টবোৰ গিলিছিলোঁ। লাহে লাহে যান্ত্ৰিক মানুহ এটালৈ ৰূপান্তৰ হৈছিলোঁ। ঘৰলৈ ঘূৰি গৈয়েই এইবাৰ ছায়াৰ কিতাপবোৰ এফালৰ পৰা পঢ়ি যাম, ছায়াৰ স্মৃতিৰ স’তে ওমলিম। বন্ধ আলমাৰীটো এবাৰ খুলিম। তাত সোমাই থকা ছায়াৰ ফটোকেইখন বন্ধাই ল’ম। কোনোবাই কিবা ক’ব? একো নাই। নিয়ৰক কম নেকি ছায়াৰ কথা? নাই নকওঁ। ছায়াৰ স্বাৰ্থতে নকওঁ। তাইৰ এটা সন্মান আছে। যিকোনো পৰিস্থিতিতে ছায়াৰ অনুভূতিক লৈ খেলা নকৰোঁ মই। দিল্লীৰ ইন্দিৰা গান্ধী এয়াৰপ’ৰ্টৰ পৰা ওলাই আহোঁতেই দেখিলোঁ, এমোকোৰা হাঁহিৰে নিয়ৰ ৰৈ আছে। টেক্সী এখন ঠিক কৰি ল’লো। সি বুক কৰি থোৱা পঞ্চশীল পাৰ্কৰ হেমিল্টন হোটেললৈ মোক লৈ গ’ল। তাৰ হোষ্টেলৰ ওচৰতে হোটেলখন ঠিক কৰিছে সি। নিয়ৰ ডাঙৰ হ’ল। অকল নিজৰ কামবোৰেই নহয়, মোৰ কামবোৰ কৰি দিব পৰা হ’ল। অলপ সময়ৰ বাবে সি ব্যস্ত হৈ পৰিল— কি খাম কি নাখাম, ৰেষ্ট ল’ম নে ওলাই যাম....ইত্যাদি ইত্যাদি।
নিজৰ বন্ধ কোঠাকেইটাকে পৃথিৱীখন বুলি ভবা মোৰ এই আকস্মিক উপস্থিতিত সি বাৰুকৈয়ে হতবাক। মই তাক লৈ অলপ ওলাই আহিলোঁ। বজাৰত ঘূৰি তাক ইটো-সিটো বস্তু কিনি দি তাৰ ৰূমলৈ ঘূৰি আহিলোঁ। সোধোঁ-নোসোধোঁকৈও কিছুমান কথা তাক সুধিব পৰা নাই। তাৰ টেবুলৰ এচুকৰ বাহিৰা কিতাপৰ থাকটোলৈ চালোঁ। এটি মিঠা হাঁহিৰে ছায়াৰ মুখখন তাইৰ গ্ৰন্থসমূহৰ প্ৰায়বোৰতে জিলিকি আছিল। মই ছায়াৰ কিতাপ এখন হাতত লৈ নিয়ৰক ক’লো— ‘এওঁক চিনি পোৱা নেকি নিয়ৰ? এওঁতো আমাৰ ইউনিৰ্ভাছিটিৰে আছিল।
