আহত কণ্ঠেৰে ইকবাল—“আপুনি মই একে ধৰ্মৰ নহয়। সেই কাৰণেই আপুনি আগবাঢ়িব খুজিও পিছুৱাই আছে
‘উসঃ... কিবোৰ যে কৈছে আপুনি। মই তেনেকৈ কেতিয়াও ভবাই নাই! আপুনি যে ভাবিব পাৰিছে।’— অলপ খঙেৰেই ক’লোঁ।
‘কিবা ভুল হ’ল যদি ক্ষমা কৰিব, সঁচাকৈ ভালপাই পেলালোঁ আপোনাক। নোকোৱাকৈ থাকিব নোৱাৰিলোঁ। সেইবুলি কৈ ইকবালে গাড়ীখন জোৰেৰে ব্ৰেক মাৰি দিলে। মই নামি আহিলোঁ৷ পুনৰবাৰ এক্সিলেটৰ দবাই সি উৰি যোৱাদি গ’লগৈ। তাৰ বলিয়ালি চাই ৰ’লোঁ অলপ দেৰি।
ৰূমত সোমাই অলপ বহি ৰলোঁ। চিন্তা কৰিলোঁ কথাবোৰ। বন্ধুত্বৰ সম্পৰ্কত ছন্দপতন ঘটিব পৰাকৈ মই কিবা ভুল কৰিলোঁ নেকি? নিজে নিজে কৈ উঠিলোঁ—‘মনৰ মাজত লৈ ফুৰিছোঁ বিশেষজনৰ কবিতা, আপুনি একোকে ভূ নাপালে নে ইকবাল?’ ভাগৰুৱা দেহাটি বিছনাত এৰি দিলোঁ। ইকবালৰ মুখখন তোমাৰ মুখখনৰ মাজত অদৃশ্য হৈ পৰিল। জানানে নৈঋত, কাজিৰঙাত ইকবালৰ লগত ঘূৰি ফুৰিছিলোঁ ঘনিষ্ঠভাৱে। তোমাৰ স্মৃতি গচকি তোমাৰ প্ৰাণৰ স’তে খেল খেলি কেনেকৈ সেইবোৰ ঠাইত উমলিব পাৰোঁ, তাৰে আখৰা কৰিবলৈকে মই তাৰ লগত ঘূৰি ফুৰিছিলোঁ। তোমাৰ কঁহুৱা বৰণৰ মুখখনলৈ আকৌ মনত পৰিল। বৰ মনত পৰিল, আগতে তোমাৰ পৰা বিদায় লওঁতে যে তোমাৰ গালখনত হাত বোলাই আহিছিলোঁ। প্ৰতি সন্ধ্যাই দুহাত ভৰাই তোমাৰ পৰশবোৰ ৰাতিটোৰ কাৰণে ধাৰ কৰি আনিছিল। জোনাক কোমল অনুভৱ এটাই শিহৰণ তুলি বুকুৰ মাজেৰে বৈ গ'ল। আন কাৰোবাৰ কাৰণে এই শিহৰণ তুলিবনে? ইকবালৰ কাৰণে আহিব নে সেই শিহৰণৰ ভাষা? নাই। অসম্ভৱ৷
বুজাব লাগিব ইকবালক। মোৰ বহুত চকুলোৰ সাক্ষী সি। সেই বন্ধুত্বৰ দাম মই দিম। মিছা সম্পৰ্ক এটা কঢ়িয়াই নুফুৰোঁ। মেছেজ এটা লিখিলোঁ ইকবাললৈ—ভালপাওঁ বুলি নক’লেও মই আপোনাক বেয়া নাপাওঁ। কিন্তু সেয়া প্ৰেম নহয়। প্ৰেমক মই এক অনুভৱ হিচাপে ভাবি আহিছোঁ আৰু সেই অনুভৱক মই প্ৰশ্নোত্তৰৰ ৰূপত চাব নিবিচাৰোঁ। বন্ধু হৈ থাককচোন। বেলেগৰ অনুভৱ বুকুত লৈ মই আপোনাৰ স’তে অভিনয় নকৰাৰ সিদ্ধান্তক আপুনি বোধকৰো অসম্মান নজনাব।
অফলাইন আছে সি। বুজি পাব সি। মোৰ সততাক লৈ সিমানখিনি আত্মবিশ্বাসী হৈ উঠিছো মই। জানানে নৈঋত?
−তোমাৰ ছায়া
⚀⚀
(৩৫)
নৈঋত তোমালৈ বুলি....
ইকবাল নাই। নাই মানে নায়েই। অহৌবলীয়া ল’ৰাটো ক'ৰবাত হেৰাই গ’ল। ফোন অফ। ক’লা চাফাৰীখন নাই। বিচাৰি বিচাৰি তাৰ ৰূম পালোগৈ। ৰূমত এটা মস্ত তলা দেখিয়েই বুকুখন বিষাই গ’ল। মোক এক মুহূৰ্ত কাৰণেও এৰি নিদিয়া ল’ৰাটোৰ প্ৰতি কিবা এটা মোহ সোমাই গৈছিল। কেও কিছু নোহোৱা জীৱনবলীয়া প্ৰাণীটিৰ প্ৰতি মোৰ অহেতুক মৰম। নিৰাশ হৈ তাৰ ৰূমৰ পৰা উভতি আহিলোঁ।
কাজিৰঙাৰ পৰা ঘূৰি আহি সি অস্বাভাৱিক ৰূপত সলনি হৈ গৈছিল। তাৰ বেশভূষা, তাৰ কথা-বতৰা, তাৰ চাৱনি এই সকলোবোৰ মিলি কোনোবা এটা বিন্দুত ৰৈ গৈছিল। অলপ দেৰিকৈ হ’লেও বুজি উঠিছিলোঁ, অলপ দেৰিকৈ হ’লেও তাক বুজাব বিচাৰিছিলোঁ। সি চাগৈ নুবুজিলে। নুবুজিলে কাৰণেই তাৰ অজ্ঞাত বাস।
এনেকৈ তাক বিচাৰি সময়বোৰ চলাথ কৰি ফুৰোঁতেই এদিন চিনাকি কণ্ঠ এটাই ওচৰৰ পৰা মাত দিলে— ‘ম্যাডাম।
