এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
৫
শনি চৰিত
একছত্ৰী নৰপতি হৈয়া পৃথিবীৰ।
শাসিল ধৰণী সেই শ্ৰীবৎস সুধীৰ॥
ৰূপত কন্দৰ্প সম শ্ৰীবৎস নৃপতি।
কুবেৰ সদৃশ তাৰ ঐশ্বৰ্য্য বিভূতি॥
দেবগুৰু বৃহস্পতি সম বুদ্ধিমান।
পদত বাসবতুল্য বিক্ৰমে শমন॥
চন্দ্ৰ সম সুশীতল সূৰ্য্য সম তেজা।
ৰঘূমনি ৰাম যেন পালে যত প্ৰজা॥
শত শত যজ্ঞ ৰাজা কৰে অনুষ্ঠান।
ধাৰ্ম্মিক নাছিল কেহ তাহাৰ সমান।
তাহাৰ সুযোগ্যা ভাৰ্য্যা চিন্তা মহাসতী।
পতিব্ৰতা চিত্ৰসেন ৰাজাৰ সন্ততি॥
যেনে ৰাজা তেনে ৰাণী পতিব্ৰতা অতি।
আচৰে সকলো ব্ৰত হৈয়া শুদ্ধমতি॥
মুক্তহস্তে দান ৰাণী কৰে নিৰন্তৰ।
ৰাণীৰ প্ৰসাদে দুখ গৈলা দৰিদ্ৰৰ॥
এতিমতে বহি গৈল অনেক বছৰ।
দৈবৰ অদ্ভুত লীলা দেখা নৰবৰ॥
সিন্ধুৰ তনয়া লক্ষ্মী ছাঁয়া সুত শনি।
উভয়ে কৰয় দ্বন্দ শুন নৃপমনি॥
লক্ষ্মী বোলে আমি শ্ৰেষ্ঠ সংসাৰ ভিতৰে।
শনি বোলে আন পূজ্য নাহি মোত পৰে॥
