পৃষ্ঠা:শঙ্কৰদেৱ.pdf/১৮১

চতুৰ্দশ আধ্যা ১৭৯ মৰ্ম্ম পাই মুক্তিৰ অধিকাৰী হব পাৰে তাৰ নিমিত্তে তেওঁ ঘাইকৈ কীৰ্ত্তন পুথি ৰচনা কৰি পেষ্ট ৰচনা খোল তাল লৈ কীৰ্ত্তন। কৰি সৰ্বসাধাৰণৰ বস্তু কৰি দিচিল । সংঙ্গতজ্ঞ বাহ্মণ পণ্ডিত সকলৰ সাহায্য । ব্যতিৰেকে জানিবৰ উপায় নথক। শাস্ত্রান। সৰ্বসাধাৰ•ে সহজে যাতে লগিব পাৰে ও*fনমিত্তে তেওঁ শ্ৰীমদ্ভাগৱত শাস্ব ভাঙি পদ কৰিছিল। । এইটোৱেই তেওঁৰ মুখ্য উদেণ্ড । অৱষ্ঠ্যে তেওঁৰ নিচিনা বিদগ্ধ পণ্ডিত জ্ঞানা বিধান । প্ৰতিভাশালী লেখকে যে ৰচনা সাহিতাৰ ফালৰপৰা ও গুৱল সৰু কবিত্বৰ ফালব’ বা সৰ্ব্বক্ষুন্দৰ কৰিব তাক কোৱা বাহুল্য মাথোন "কলিত সদা নুসুমৰে হৰি, হেলাত মৰে আত্মাঘাত কবি।" হৰি ভকতক যিজনে হ'সে । নুবুজি বেদৰ অৰ্থ বিনাশে ॥ জগততে বিষ্ণু আছন্ত ব্যাপি ।। শুনি য়া তাক মুবযু পাপী ॥ ” স্বী স্বচ্ছ মাস সেরাৰ কথা { কৈ মৰে কবে জন্মক বৃথা । ॥” বুজে বেৰ অভিপ্রায় গুট । কৰ্ম্মক কৰিবে নজানে মূঢ় ॥ মৃগহুয়া বোলে মই পণ্ডিত। নষ্ট কৰি ফুৰে আনৰো চিত । নিষ্কামে কৰিয়া সকল কৰ্ম্ম } বিষ্ণুত অৰ্পিব সসব ধৰ্ম্ম ॥ শ্ৰৱণ কীৰ্ত্তন তাহাৰ ফল । মিছাত নাজানি নিনে নিস্কল । বাস্তবিকত শঙ্কৰে শাস্ত্ৰৰ মৰ্ম্ম আৰু মুক্ৰিৰ পন্থ সৰ্বসাধাৰণৰ মাজত ইমান সস্তা কৰি দি ব্রাহ্মণসকলৰ জীবিকা আৰু প্ৰতিপত্তিৰ পানি কৰিছিল দেখি হে শঙ্কৰৰ প্ৰতি তেওঁলোকৰ ইমান জাতকোধ হৈছিল ; আৰু সেইদেখিহে তেওঁলোকে শঙ্কৰৰ অক তেওঁৰ ভকত বৈষ্ণৱসকলৰ অনিষ্ট কৰিবলৈ প্ৰাণপণে লাগিছিল।