পৃষ্ঠা:লীলা.pdf/৪৫

৬৩৮

লীলা

সংসাৰী লীলাৰ স'তে; নিজনি বিলত
সূৰ্য্য প্ৰতিবিম্ব খেলা। আশ্বাসিলোঁ পাচে,
প্ৰবোধি মনক, সুখ-দুখ স্বপ্নখেলা, —
বিপদৰ অন্ত সেয়ে বিধি-ধৰ্মমতে।
হৰষিত লীলা শুনি, বুজনি হাঁহিৰে,
তিয়াগি বিপদ চিন্তা ভাবনা অপাৰ।
অনাহাৰে নোৱাৰিলে টুটাব জেউতি
ৰসময়ী লীলাৱতী, জেতুলীপকাৰ।
দেখি কিন্তু চকু মোৰ মুদনিমুখীয়,
ম্লানমুখ ভাগৰত, সজাগৰে থকা,
কোঁচালে চকুৰ পাহি; —দুখ পতিয়নি।
চৰিল চেহেনী ৰূপ, বেজাৰ ছঁয়াত;
ধোঁৱাৰ পাকনি মাজে বাৰ-জোলোঙাৰ।
আঁঠু যুৰি কোলা পাতি, লই দুটি পাৱ,
বুলালে কোমল হাত, নিবেদি বিশ্ৰাম।
নিশাকৰে মিছা কৰি ৰাতিৰ বিপদ,
আপুনি পৰিলে শেতা। দিনকৰে পাচে,
বিস্তাৰি অভয় দীপ্তি, হৰিলে আন্ধাৰ,
শতৰু লুকনি আঁৰ। পৰিল চেঁচনি।
ৰখীয়া দি পদ্মনাথ পদ্মিনী প্ৰিয়াৰ
অবিহনে মোৰ,—জিৰণিত ভোল গই,
জপালোঁ চকুৰ পাহি। প্ৰিয়া-স্পৰ্শ-সুখে
শান্তিৰ জুৰণি সানি, প্ৰতি অঙ্গভাগে
কৰিলে বিভোল প্ৰাণ। আহিল টোপনি,