পৃষ্ঠা:লীলা.pdf/১১

৬৩৪

লীলা।

ইৰূপে সৃজিলে যেই মনৱ সংসাৰ,
আৱৰিলে দুটি চকু মায়া-কুঁৱলীয়ে।
অপূৰব লীলা এক,—সংসাৰ-মহিমা,—
থিতাপিলে প্ৰতি প্ৰাণে অভেদ্য কৌশলে।
অনন্ত মায়াৰ মাজে লীলাৱান নৰ,
লীলাৱতী নাৰী সতে কৰি সানমিল,
সমুদায় অৰ্দ্ধ-অৰ্ধাঙ্গিনী, নৰ-নাৰী,
সিঁচিলে চৌপাশে বিধি, আদেশি পুনৰ:—
"যোৱাঁ ঘূৰি অৰ্দ্ধ-অঙ্গ; নিজ অৰ্দ্ধাঙ্গিনী
বিচাৰি মিলিবাঁ সৱে। মিলন-ফলত
পাবা এক অতৃপ্ত সম্ভোগ। অন্ত তাৰ
নেপাবাঁ জীৱনে। পোহৰৰ জ্যোতি যেনে
বঢ়ায় আন্ধাৰে; ৰূপহীৰ চৰে ৰূপ
কৃষ্ণ কেশপাশে; সেই ৰূপে দুখ-তাপ,
ৰোগ-শোক, জয়-ভ্ৰম বিৰহ-সন্তাপে
চৰাব নিতকে সেই দুখৰ সোৱাদ।
ভাগ্যে যাৰ মিলে ঠিক নিজ অৰ্দ্ধাঙ্গিনী,
সুখ-শান্তি বন্ধা তাৰ পূৰ্ণমিলনত;
নতুবা অমিল ভাৱে অসুখী সংসাৰ।
পালিবাঁ আজিৰ হন্তে সংসাৰ ধৰম;
চলিব এই ৰীতি যুগ-যুগান্তৰ।"—
অন্তৰ্ধান ভগৱত। চলিলাঁ বৈকুণ্ঠে।
মায়া-কুঁৱলীত বুলি বিভোল মানৱে
আৰজিলে মহামেলা;—সাংসাৰিক লীলা।

⸻⸺