ঢৌ……………চা—লয়লাসত এটা সম্পূৰ্ণ ঘূৰণ দি ইটোৱে সিটোক চাব।
আহি বালি মাহী— সোঁ ফালে ঘূৰি হাত দুখন আগলৈ ৪৫o মানত তুলি বালিমাহী চৰাইৰ নেজৰ দৰে মাৰি লয়লাসে ভৰি চলাব।
কয় হঁহি হাঁহি— ভিতৰলৈ চাই আটাইবোৰে হাঁহিব।
দুহাতে চাপৰি বা— চাপৰি মাৰিব।
(গোটেই কাৰ্য্যটো মণ্ডলাকাৰত কৰিব)।
বিঃ দ্ৰঃ –গ্ৰেম’ফনত থকা গোটেই গানটোৰ বাকী শাৰীখিনিৰ আৱশ্যক আৰু নাই; তেতিয়া ভঙ্গি জটিল হয়গৈ।
শিক্ষকসকলে নিজ নিজ গাওঁ আৰু ঠাইবোৰৰ বিষয়ে বুৰঞ্জীমূলক ব্যায়াম-সঙ্গীত বা কবিতা ৰচি ল’ব পাৰিব। তলত নাজিৰা আৰু বকতাৰ ওচৰৰ মজলীয়া স্কলৰ শিক্ষক শ্ৰীযুত মুক্তনাথ মহন্ত
দেৱে ৰচি লোৱা এটা গীতৰ নমুনা দিয়া হ’ল।
নহওঁনে লাচিতৰ দেশৰ ল’ৰা ঐ।
অতীত কীৰ্ত্তিৰে ভৰা সেই অসমৰে ল’ৰা
নহওঁনে কোৱাচোন প্ৰাণ সখি ঐ?
প্ৰতাপী আহোম আমি এই বকতাতে শাসি
কঁপালো অসম দেশ প্ৰাণ সখি ঐ।
মহাসতী জয়মতী ওপজা জনমভূমি
নহয়নে আমি থকা ঠাইখনি ঐ,
এই নাজিৰাৰে সেই বিক্ৰমী লাচিত বীৰে
