এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
তৃতীয় সৰ্গ।
“শুণা, সখি! ক্ষান্ত হোৱা” বুলিলে মুহিলা
“সমৰ প্ৰাঙ্গণ নোহে তিৰুতাৰ ঠাই
কাৰ্য্য-ক্ষেত্ৰ; তিৰীজাতি কৰ্ত্ৰী গৃহস্থৰ,
গৃহস্থালী কৰ্ম্ম-ক্ষেত্ৰ, সীমা অতিক্ৰম
কৰা নোহে নায্য, সখি! নেদেখায় ভাল॥”
“গৃহস্থালী কৰ্ম্মক্ষেত্ৰ নহয় কেৱল
তিৰুতাৰ,—হায়! সখি!” বুলিলে মূলাই
আহোমৰমণী আমি, বীৰৰ জননী
বীৰৰ প্ৰিয়সী, আৰু স্বামীৰ সঙ্গিনী,
অৰ্দ্ধাঙ্গিনী জীৱনত, কি সুখে কি দুখে,
উৎসৱত, সমৰত কিম্বা বিপদত
ছঁয়াৰূপে আমি, সখি! পুৰুষ-সঙ্গিনী॥
ধুমুহা বতাহে, হায় ভাঙ্গে যদি তৰু
উদ্যানৰ, হেৰা সখি! থাকে কি ছাঁয়াৰ
পূৰ্ব্ব-ৰূপ? যেই ৰবি আভাশত দেখি
কমলিনী হাঁহে সুখে মিচিকিয়া হাঁহি,
সেই ৰবি ম্লান দেখি অস্ত-অচলত
নোহে কি নলিনী, সখি! কান্দি বিষাদিনী?
৪১
