এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
দ্বিতীয় সৰ্গ।
“সঁচা কথা, প্ৰাণসখি!” বুলিলে মূলাই
“সঁচা কথা, সমৰত গইছে অলেখ
আহোমৰ বীৰ, সেনা প্ৰাণনাথে স’তে
ৰাখিব’ জাতিৰ মান, স্বাধীনতা ধন
স্বদেশৰ, কৰি আগ আপোনাৰ প্ৰাণ।
কিন্তু, হায়!——
দুৰ দৃষ্ট হ'লে, সখি! ফুটিলে কপাল.
কি ৰাখিব পাৰে আনে? কি কৰে সহায়ে?
থাকে যদি লাখো বীৰ বেৰি চাৰুফালে?
কুৰুসমৰত, সখি! অভিমন্যু বীৰ,
মাতুল শ্ৰীকৃষ্ণ যাৰ, —পিতৃ ধনঞ্জয়
ধৰ্ম্মবীৰ যুধিষ্ঠিৰ জ্যেষ্ঠতাত যাৰ'
ভীম পৰাক্ৰমী ভীম অজেয় জগতে,
মাদ্ৰী পুত্ৰ দুই খুৰা,—আৰু অগণন
কত শত মহাবীৰ আছিল সহায়
কিন্তু ফুট৷ কপালৰ দোষে উত্তৰাৰ
সকলোটি বৃথা হ’ল! চক্ৰীৰ চক্ৰত
থাকিল দূৰত সবে,—হই অসহায়,
২৫
