এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
মূলা গাভৰু।
পুৰুষৰ,—হায়!নাথ! সৰযূ-তীৰত
ভদ্ৰাক হৰোতে, যৱে যাদৱ-সেনাৰে
অৰ্জ্জুনৰ যুদ্ধ হয়, ভদ্ৰা সিকালত
গলগ্ৰহ নেকি? কিম্বা পাৰ্থৰ সহায়?
বিজুলী সঞ্চাৰে ৰথ নচলোৱা হ'লে
সিকালত সুভদ্ৰাই, নতু, ভদ্ৰাদেবী
নিদিলে হেতেন যদি সাহস পাৰ্থক,
কিবা গতি হ’ল হয় যুদ্ধত পাৰ্থৰ?
ভাঙ্গিব হৰৰ ধ্যান যৱে দেৱ সবে
পঠিয়ালে মন্মথক, সিকালত ৰতি
নথকা হেতেন, নাথ! সহচৰী ৰূপে
স্বোৱামীৰ, কিবা সাধ্য, যায় কামদেৱ
পুৰি ভস্ম হ’বলই, দেৱকাৰ্য্য লাগি,
হৰ-কোপ-অনলত, জ্বলন্ত অগ্নিত?”
চাও...“যি যি ক’লা, প্ৰিয়তমা! মিছাও নহয়,
কিন্তু মোৰ অনুৰোধ, সমৰ-ক্ষেত্ৰত
নালাগে, প্ৰিয়সি! যাব তুমি,—ৰণভূমি
অতি ভয়ঙ্কৰ ঠাই; পাবা বৰ ক্লেশ,—
১৬
