এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
প্ৰথম সৰ্গ।
আহোমৰ, হাটে ঘাটে হ'লে সমাগম
জনতাৰ, কব লোকে দেশ বিদেশত,
হীনবল, বীৰ্যহীন আহোম-সন্তান!
কলুষিত ইতিহাস, টুকি চকুপানী
লিখিব লিখোঁতা,—মুখ কৰি তললই
পঢ়িব বিষণ্ণ মনে বুৰঞ্জী-পঢ়োঁতা
আহোমৰ অপযশ! ভীৰু যি, প্ৰিয়সি!
ডৰে সি মৃত্যুক মাথোঁ; ডৰে কি চন্দ্ৰমা
কৰিলে ৰাহুৱে গ্ৰাস? যদি প্ৰাণ যায়
সমৰত,—পাম সৰ্গ দুৰ্ল্লভ নৰৰ।
থাকাঁ, প্ৰিয়ে! নকৰিবা বিষাদ মনত
চাওৰ নিমিত্তে তুমি; তুমি বীৰপত্নী
কি ভয় তোমাৰ? মোৰ আশঙ্কা মনত,–
যদিও তিৰুতা সঁচা জীৱন-সঙ্গিনী,
নিত্য প্ৰিয় সহচৰী, সৰ্ব্বত্ৰে সহায়,
নোহে কিন্তু সমৰত, তপস্যা ধ্যানত।”
“বুজা ভুল, প্ৰাণনাথ!” বুলিলে মূলাই
“সমৰত গলগ্ৰহ নহয় তিৰুতা
১৫
