এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
মূলা গাভৰু।
সাজু হ, নিলাজ! আজি মৃত্যুৰ নিমিত্তে
অন্তিমত,—আজি তোৰ নাই পৰিত্ৰাণ॥”
“নহয় তুৰ্ব্বক ভীৰু, নকৰে তুৰ্ব্বকে
আহোমক ভয়, হায়! নিলাজ আহোম!—
কিয় অত গৰ্ব্ব তোৰ?” ই বুলি তুৰ্ব্বকে
ললে দাঙ্গি তৰোৱাল, —ললে কন্চেঙ্গ
হেঙ্গদান খনি তুলি; লাগিল তুমুল
সমৰ দুয়োৰে পুনু, — দুয়ে সমবলী
( যেনে ভীম দুৰ্য্যোধন কুৰু সমৰত,—
সৌমিত্ৰী ৰাৱণী কিম্বা কনক লঙ্কাত )
নাই কাৰো পৰাজয়। শুনিছোঁ তাহানি
গজ-কচ্ছপৰ যুদ্ধ আজিও সিদৰে
লাগিল উৎকট ৰণ দুয়োৰে ভিতৰে॥
অস্ত গ'ল দিনমণি বিষম যুদ্ধত,
আহিল সুন্দৰী নিশা, পিন্ধি দীপ্তমালা
তাৰকাৰ ( পিন্ধি যেনে মালা হীৰকৰ
খোঁপাত পূৰ্ণ যৌবনা সুন্দৰী যুৱতী
অমানিশা ) চাওঁ বুলি, জানো, সি সমৰ
১২২
