ধুনীয়া আছিল। নতুন ঠাইকণ সিহঁতে ভালেই পালে।
ভালুকজনীয়ে এদিন জীয়েকহঁতক ক’লৈ—“আইহঁত, মই তহঁতলৈ আজি ৰসাল ফল বিচাৰি যাওঁ। তহঁত ঘৰতে থাকিবি। নতুন ঠাই, কলৈকো নেযাবিহঁক, বিপদত পৰিবি।”
—এই বুলি দঢ়াই দঢ়াই ঘৰতে থাকিবলৈ কৈ ভালুকজনী আহাৰ বিচাৰি গ'ল।
মাক ওলাই যোৱাৰ পিছত আটাই কেইজনীয়ে চোতালতে খেলিবলৈ ধৰিলে। পিছে জিলমিলে মাকৰ কথা ক’ত শুনে? ছল চাই তাই গৈ কোনোবা খিনি পালেগৈ। মিহি ঘাঁহনি ডৰাতে তাই তিনি বাগৰমান মাৰিলে। গছৰ কেঁচা পাতবোৰ চেলেকি চালে। মিঠা মৌচাকখন পায়নেকি জুমি জুমি চাবলৈ ধৰিলে। জিলমিল গৈ এজোপা মধুৰিআম গছৰ তল পালেগৈ৷ গছত পকি থকা মধুৰিআম সোপা দেখি তাইৰ বৰ লোভ লাগিল। এটা এটাকৈ গছৰ সোপাকে মধুৰি আম খাই পেলাবলৈ মন গ'ল। কেনেকৈনো খাব পাৰি তাকে ভাবিবলৈ ধৰিলে। মাকে সিহঁতক গছত উঠিবলৈ শিকোৱাই নাই। তথাপি তাই গছত উঠিল। ফেৰেঙণি এটাত ভৰি থৈ মধুৰি আম এটালৈ হাত মেলিলে। কিন্তু ধুপুচ্কৈ তাই তলত পৰি থাকিল। তলত আক’ এটা নৰ্দমা আছিল। তাত জেং জাবৰে ঠাঁহ খাই আছিল। বহু চেষ্টা কৰাৰ পিছতো জিলমিল উঠি আহিব নোৱাৰিলে। কিয়নো নৰ্দমাটো দ আছিল। ভয়তে তাই ফেঁকুৰি ফেঁকুৰি কান্দিবলৈ ধৰিলে।
কোমল আলু আৰু পকা জামু অলপ লৈ ভালুকজনী উভটি আহিল। মাকক দেখি জোনাকী, বিজুলীহঁত ঢপলিয়াই গ'ল। মাটিতে বস্তু সোপা থৈ ভালুকজনীয়ে গন্তি কৰিলে—
“জোনাকী, বিজুলী, পাহি, অকণি... আৰু এইজনী? জিলমিল? জিলমিল কলৈ গ'ল?”
ইজনীয়ে সিজনীয়ে চালে। অকণিয়ে চিঞৰিলে—“বাইটি এইফালে লৰমৰা দেখিছিলো।”
“কোনফালে? কোনফালে?” বস্তুসোপা ভিতৰত থৈ ভালুকজনী
