এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪৭
“তিনি ৰাতি তিনি পৰ
খুদকণ নাই উদং ঘৰ
ভোকতে উঠিছে জ্বৰ
ক’ত মৰ মৰ।”
“উস্ উস্ উস্—!!” ভেকুলী বায়ে শুনি দুখ পালে।
গুৱৰুৱাই ক’লে—
“পাৰা যদি আনিবা
লাড়ু পিঠা কিবা
নহ'লে ভায়েৰা
মৰিব জানিবা।”
ভেকুলী বায়ে মুখতে ধৰিলে—
“এনে কথা নানিবা মুখত
মই নহয় এৰা ভকত
লাডু আনিম চাই শকত
দুয়োহাতেৰে ভৰাবা পেটত।”
—এইবুলি গুৱৰুৱাক শান্তনা দি ভেকুলীবায়ে খৰকৈ খোজ ল’লে।
বিয়া ঘৰ পাওঁ পাওঁ হওঁতেই ভেকুলী বাইৰ চকুত পৰিল নেউলে চিঞৰত গছৰ পাত সৰুৱাইছে।
—“পেটৰ কামোৰে মোৰ জীউটো নিয়েহে এতিয়া।”
ভেকুলীবাই দৰক্ মাৰি ৰ’ল। তাৰ পিছত দোৰোণৰ পাত দুটামান আনি মোহাৰি ৰস অকণ উলিয়াই খুৱাই দিলে। নেউলক মনে মনে শুই থাকিবলৈ কৈ ভেকুলীবাই গুছি আহিল।
ভেকুলী বাই বিয়াঘৰ পালেহি৷ বিয়া খাই গুৱৰুৱালৈ লাড়ু পিঠাৰ টোপোলা এটা বান্ধি ভেকুলী বাই ঘৰলৈ উলটিল।
বাটতে নেউলে পাই বোলে—
