এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
মেঘ দূতম্৷
নিশ্চল নয়নে লোকে কৰে দৰশন
শ্যামবস্ত্ৰে বলদেবস্কন্ধে শোভা ষিবা,
মসৃন-দলিত-আভা-কজ্জলৰ তুমি
ধবলহিমাদ্ৰিতটে হলে সমাগত
মনোলোভা শোভা হ’ব, সদ্যহতে ছিগা
হাঁতীদাঁত হেন বুলি কৰে অনুভব।৬০।
ধেমালিৰ হেতু থকা ক্ৰীড়াশৈলে বহি,
ভবানীৰ ভয়ে ভীত ভবানী-পতিয়ে
ভুজগবলয় হেন কৰি পৰিহাৰ,
প্ৰদান কৰিলে হাত অৱলম্ব হেতু
পাৰ্ব্বতীয়ে পাদচাৰে যদিহে বিচৰে
তেনে তুমি ত্যাগ আগ হই, ঘনীভূত কৰি
জলৰ প্ৰবাহ তব নিজা অন্তৰৰ,
বিৰচিত বপু কৰি পৰ্ব্ব-ৰচনাৰে,
সোপান-স্বৰূপ হ’বা মণিময় তটে—
ভগবতী ভবানীৰ আৰোহণ-হেতু৷ ৬১।
সুৰযুবতীয়ে তাত নিতউ নিতউ
শতকোটি কঙ্কণেৰে কৰিব যেতিয়া
পানী নিগড়োৱা হেতু জল উদঘাটন
পৰিণত হ'বা হেৰা কৃত্ৰিমতা পূৰ্ণ
ধাৰাগৃহত্বত তুমি। জহকালি পাই
সখা, তাঁহাতে তোক যদি এৰি নেদে।
২২
