এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
মেঘ দুতম্ ।
জ্যোতিৰ্ম্ময় পিচ্ছ হয় নিজে বিগলিত,
কৰিছে ধাৰণ যাক কাণৰ বিন্ধাত
—পদুমৰ পাহি পিন্ধা যিবা উপযোগী—
ভগবতী ভবানীয়ে পুত্ৰ প্ৰীতি হেতু।৪৫।
শৰজন্মা কাৰ্ত্তিকক আৰাধা পাচত;
জলকণভয়হেতু, বীণাবাই ফুৰা
সিদ্ধমিথুনে পথ দিয়াৰ পাচত;
কিছুদূৰ আগবাঢ়ি সৎকাৰ-কাৰণে
নামি যাব লাহে লাহে চৰ্ম্মণ্ব,নদীত-
গোগণ-নিধন হন্তে যিবা জন্ম লয়,
আৰু বোধ হয়, সোঁতৰ মূৰতি ধৰি
বন্তিদেব-কীৰ্ত্তি যেন পৰে পৃথিবীত।৪৬।
গোপালৰ বৰ্ণচোৰ, নামিবা যেতিয়া
ল’বলে সলিল তুমি চৰ্ম্মণ্ব-নদীৰ
—যদিও বহল আতি সচঁসঁচি কই—
দেখিবা আতিকে সৰু দূৰণিৰ পৰা।
গগনবিহাৰী সবে চাব থৰ লাগি
—নিয়মিত কৰি দৃষ্টি— দেখিব সচাঁই
শোভিছে এডাল যেন মুকুতাৰ হাৰ
মাজে ইন্দ্ৰনীলমণি থকা, পৃথিবীৰ।৪৭।
এৰাই সি নদী তুমি কৰিবা গমন;
তোমাৰ মূৰতি কৰি চকুৰ বিষয়
১৭
