পৃষ্ঠা:মূৰলী.djvu/১১০

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

—মূৰলী—

উৎকট ৰোগৰ ৰোগী অসহ্য যাতনা ভুগি
 চট্‌ফট্‌ কৰে কত বাগৰি জুগৰি;
দুখৰ চিন্তাই জুৰি  মাৰেহি অন্তৰ পুৰি
 আহি যেন কলা মেঘে গগন আৱৰি।

সকাশ পৰিলে লাহে  সুখৰ কণিকা হাঁহে
 আশাৰ বেণুটী বাজে নৱ সুখ ধৰি;
বেৰৰ জলাৰে আহি  সোনোৱালি ৰেখ হাঁহি
 পোহৰ কৰেহি যেন অন্ধকাৰ হৰি।

নীচলা দুখীয়াজন  নাই যাৰ খুদকন
 কোৰোকা পাত্ৰটী লই লাহে খোজ ধৰে;
কান্ধৰ জোলোঙাখন  তাৰো যেন ৰোহ মন
 হাতৰ লাখুটি দালি সিও সৰি পৰে।

গৃহস্থৰ কেতেৰীয়া  কৰাইচৰ খন্তেকীয়া
 সহে কত ভাল-বেয়া ঘূৰি ঘৰে ঘৰে;
তেতিয়াও আশা ৰেণু  পুলকিত কৰে তনু
 জোলোঙা ভৰাই লাহে লাহে খোজ ধৰে।

১০০