উপাৰ্জনৰ পথ! ইহঁতৰ বিষয়ে কোনো কথা বেয়াকৈ ভাৱিবলৈ মোৰ মন নাযায়। নোৱাৰিও।
ড্ৰাইভাৰ হ'ম বুলি কেতিয়াবা ভাৱিছিলনে ইহঁতে?
আমিহে ইহঁতক নাম ধৰি মাতো, পেচেঞ্জাৰেতো ইহঁতক “অই ড্ৰাইভাৰ” বুলিয়েই মাতে। এইখন লেবেল ইহঁতৰ কপালত বৰ কপ্কপিয়াকৈ লগোৱা থাকে। গাড়ী এৰি কেতিয়াবা ক'ৰবালৈ ফুৰিবলৈ গলেও বাটে-পথে হঠাৎ কোনো চিনাকি পেচেঞ্জাৰে লগ পালে “অ’ ড্ৰাইভাৰ” বুলিয়েই মাতি দিয়ে।
এইবোৰ কথাত ইহঁতে বেয়া পালে নহ'ব। আৰু নাপায়ো।
অন্ততঃ মোৰ এনে যেনেই লাগে। মানে, মই এনেকৈয়ে ভাৱো।
যিবোৰ মানুহে এই ড্ৰাইভাৰ ল'ৰাবোৰক “ড্ৰাইভাৰ” বুলি এখন লেবেল মাৰি দিয়ে, দুৰ্ঘটনা এটা হ'লেই “ড্ৰাইভাৰ পলাবলৈ পালে কেনেকৈ?” বুলি তৰ্জন-গৰ্জন কৰে, ড্ৰাইভাৰক গুৰুলা-গুৰুলকৈ পিটাৰ কথা কয়, সেইসকলক দেখিলেই মোৰ অন্তৰাত্মাই আৰ্তনাদ কৰি উঠে। যেন ধনকে পিটিছে কোনোবাই। গুৰুলা-গুৰুলকৈ।
“কেনে পাইছ গাড়ী চলাই?”
সিদিনা সন্ধিয়া সি আমাৰ ঘৰলৈ আহোঁতে তাক সুধিছিলো। এনেয়ে। কিবা এটাতো সুধিব লাগে, ঘৰলৈ কোনোবা আহিলে। আৰু ধনকনো অন্য কথা সুধিবলৈ আছেনো কিটো?
“বেয়া নহয়। দোকান এখন দি বোন্দাপৰ দি বহি থকাতকৈ ভাল। বহুতেই ভাল।”
মোৰ অলপ হাঁহি উঠিছিল। মই জানিছিলো সি তাৰ পেহীয়েকৰ ল'ৰা সৌৰভৰ কথাই ক’ব বিচাৰিছে।
সৌৰভেও চান্স পালেই আক’ ড্ৰাইভাৰবোৰৰ বদনাম গায়। ড্ৰাইভাৰবোৰক হেনো বিশ্বাস কৰিব নোৱাৰি।
“খালি ৰিস্কৰ কাম আৰু”
“ৰিস্কতো থাকিবই। জীৱনটোৱেই এটা চেলেঞ্জ নহয়জানো? চেলেঞ্জ মীট কৰাটোহে আচল কথা।”
ই দেখোন একেবাৰে ডাঙৰ দাৰ্শনিকৰ দৰে কথা কৈছে। আচৰিত।
নাহাঁহি নোৱাৰিলো মই।
॥ ৮৭ ॥
