“ওঁ”
“নাটক চাবা!”
“ওঁ”
বচ ইমানেই। বেছি কথা নাই। কথা পাতিবলৈ সময়ো নাথাকে। সুবিধাও নাথাকে। বেলেগ দুটামান আহি তাক টানি নিয়েই নহয়। নিবই। সিহঁতো ডেকা ল’ৰা। ইৰ্ষা কি নহ’ব? কথা পাতিছে সি বেটাই কাৰ লগত!
নন্দিনীয়ে জানে। কি হৈছে, কিয় হৈছে সব জানে তাই। বেছ উপভোগো কৰে তাই প্ৰাঞ্জলহঁতৰ এই টনা-আজোৰাবোৰ। বিশেষকৈ থিয়েটাৰ পেণ্ডেলৰ বাহিৰত, চাৰিওফালে মানুহে গিজগিজাই থকাৰ সময়কণত। পৰিৱেশটো কেনেকুৱা!
কিন্তু তাইৰ এই সুখানুভূতিত যতি পৰে। আধা ফুটা হাঁহিটো লাহে লাহে জাপ খাই আহে। মাকৰ পিছে পিছে সোমাই গৈ থাকে তাই পেণ্ডেলৰ পিছৰ অংশৰ সেই বিশেষ শ্ৰেণীটোৰ দিশে। ঘন ঘনকৈ পাৰি থোৱা চকীবোৰৰ সমুখৰ ঠেক বাটটোৱেদি তাই গৈ থাকে, গৈ থাকে। শেষত, যেতিয়া তেওঁলোক নিৰ্দিষ্ট নম্বৰ লগাই থোৱা আসন কেইখনত বহি সমুখলৈ দৃষ্টি দিয়ে, তেতিয়া তাই হতাশ হৈ পৰে। সমুখত মানুহ আৰু মানুহ। কেৱল ক’লা ক’লা মূৰবোৰ। বোলে তাই মঞ্চখন দেখা পায়, না বোলে অভিনয়। কাণত মাথো আঘাত কৰেহি উচ্চ গ্ৰামৰ শব্দবোৰে, বাদ্যযন্ত্ৰৰ ঢেৰেকণিবোৰে আৰু অভিনেতা-অভিনেত্ৰীসকলৰ উত্তেজিত বচনবোৰে। কিনো হৈছে বুলি ডিঙি মেলিও চাব নোৱাৰে তাই। তাই নিজে যেনেকৈ চাপৰ, চকীখনো চাপৰ। চাওঁ বুলি ভাৱিলে তাই থিয় হ'ব লাগিব। আৰু তেনে কৰিলেতো কি হ’ব তাই নজনা নহয়।
“আগৰ মানুহ বহি দিয়ক!”
গতিকে? কি কৰে তাই?
যিমান আগ্ৰহ, আশা, উত্তেজনা লৈ তাই নাটক চাবলৈ ওলায়, তাৰ কেইবা গুণো অধিক অসন্তুষ্টি, বিৰক্তি, হতাশা আৰু খং মনত লৈ উভতি আহে তাই। ঘৰ পায়েই ঠেং-ভৰি আচাৰিবলৈ ধৰে। মুখখন গোমোঠা কৰি ৰাখে। দেউতাকৰ ফালে পোণ্ডোৱাকৈ চাই মুখেৰে অষ্পষ্ট-অদ্ভুত ধৰণৰ শব্দ দুটামান বাহিৰ কৰে। বৰুৱানীয়ে গোজোৰা মাৰি কয়,
“কি হ’ল অ’এইজনীৰ.....!”
॥ ১০২॥
