যিয়েই হওক, বিয়াখন হৈ গ'ল।
ৰভা-পৰলাও ভাগিল।
আলহী-অতিথিও গলগৈ।
বোৱাৰীৰ লগত পিছে মোৰহে দেখা-সাক্ষ্যাত নহ'ল।
বোৱাৰী কেনে বুলিতো চাবগৈ নোৱাৰি। তাতে ভাই বোৱাৰী।
বিয়াৰ দিনা ৰভাৰ তলতে বিজুলীৰ ৰেখাৰ দৰে চাৎকৈ অলপ দেখা যেন লাগিছিল। বচ্। সিমানেই।
হ’ব। ওচৰা ওচৰি ঘৰ। ভিতৰ বাহিৰ কৰোতে দেখিম কেতিয়াবা। যেনিবা দুদিন দেৰি হ’ব। সেইটোনো কি কথা।
তাতে মোৰ এটা টেক্নিকেল প্ৰব্লেমো আছে। মানে, মোৰ নিজ বিয়াখনৰ কথা কৈছো। মোৰ নিজৰ বুলি এগৰাকী থকা হ'লে এই জাতীয় সমস্যাবোৰৰ সন্মুখীন নোহোৱাকৈ থাকিব পাৰিলোহেঁতেন।
জীৱনত এই প্ৰথমবাৰৰ কাৰণে অনুভৱ কৰিলো এটা ডাঙৰ অভাৱ। এগৰাকী পত্নীৰ অভাৱ। আগতে কথাটো ভাৱিবলৈকে নহ’ল, কেৱল চাকৰিটো নোহোৱাৰ বাবেই। এতিয়াও হোৱা নাই। কিন্তু বয়সতো ৰৈ নাথাকে।
সঁচাই, জীৱনত বিয়াখনৰ যথেষ্ট গুৰুত্ব আছে। সকলোতকৈ বেছি গুৰুত্ব আছে এগৰাকী মন-পচন্দৰ পত্নীৰ। যাক কয় মনোমত পত্নী। ক’ত বা আছে তেওঁ? কেতিয়া বা পাম লগ? মোৰ ইমান যুক্তিবাদী মনটোও মাজে মাজে হৈ পৰে অন্ধবিশ্বাসী, মাজে মাজে বিদ্ৰোহী! নিজেইনো ঠিক কৰি নাৰাখিলো কিয় এজনী?
কাম নাই, কাম নাই। মোৰ নিচিনা মানুহৰ সঁচায়েই কাম নাই। হ’পলেচ।
কি কৰি পাৰ কৰিলো বাৰু যৌৱনটো! বেকাৰ নষ্ট কৰিলো দেই।
মাজে মাজে কোনো কোনো অলস মুহূৰ্তত অৱশ্যে পদুমীৰ কথাটোও মোৰ মনলৈ নহা নহয়। ছোৱালী বুলি ক'লে মনটো এনেয়ে দুৰ্বল হৈ পৰে। ওঁঠৰ কোণত হাঁহি এটা ওলমি ৰয়। নিজৰ অলক্ষিতেই ওলাই আহিব খোজে এটা গানৰ কলি। নাইবা, এটা সুৰ।
কোননো হিৰণ্যমাহীৰ সেই সৰু-মাজু ছোৱালীজনী, নাম যাৰ পদুমী!
পদুমী! নামটো অলপ আধুনিক হ'ব লাগিছিল। নাম নাপালে আৰু?
এইটো নাম বৰ ৰোমান্টিক নহয় যেন লাগে।
॥ ৯৩॥
